“ขอโทษจ้ะ” พูดจบก็รีบผละตัวออกจากวงแขนนั้น เดินไปเก็บรังนกที่ร่วงลงไปจากมือตอนที่ตัวเองเสียหลักมาถือไว้อีกครั้ง โดยมีเข้มยืนมองอยู่เงียบๆ รู้สึกแปลกอยู่ลึกๆ เมื่อเห็นบัวคลี่ทำตัวเหมือนเหินห่างแต่ก็สมควรแล้วล่ะที่เธอจะมีอาการแบบนี้ ในเมื่อตนนั้นพูดจาทำร้ายจิตใจเธอซะขนาดนั้น
“จะทำอะไร” บัวคลี่หันกลับมามองหน้าเข้มเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้ากลับขึ้นไปมองต้นกล้วยเจ้าปัญหาและก้มลงมองรังนกในมือ
“หนูจะเอารังนกกลับขึ้นไปบนนั้น” เมื่อได้ยินดังนั้น เข้มเดินมาหยิบรังนกที่อยู่ในมือของบัวคลี่ไปถือไว้ และจัดการวางรังนกบนต้นกล้วยตามเดิมอย่างง่ายดาย โดยไม่ต้องเขย่งให้เมื่อยปลายเท้าแต่อย่างใด
บัวคลี่มองแล้วก็นึกอิจฉาความสูงของเข้มขึ้นมา เธอทั้งเหยียบท่อนไม้ทั้งเขย่งสุดแรงก็ยังไม่ถึง แต่เข้มแค่ชูมือขึ้นก็ถึงโดยไม่ต้องพยายาม
“แค่นี้ใช่ไหม” หันมาถามคนที่ยืนมองอยู่ด้านหลัง บัวคลี่จึงพยักหน้าเป็นการตอบรับ
“งั้นก
