บัวคลี่นั่งอยู่มุมห้องสองแขนยกขึ้นกอดเข่าตัวเองที่ชันขึ้นเอาไว้แน่น เอนตัวพิงศีรษะกับผนังห้องนอนของตัวเอง แก้มเนียนสองข้างมีน้ำตาไหลลงมาเป็นทาง แต่ปราศจากเสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันแน่น มีเพียงร่างบางที่สั่นสะท้านจากการกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเองเอาไว้
เธอเสียใจ เสียใจที่เข้มมองเธอเป็นคนแบบนั้น เสียใจที่เขาไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูด เสียใจกับคำพูดเหล่านั้นที่ทำร้ายความรู้สึกของเธอ หัวใจดวงน้อยเจ็บแปลบอย่างแปลกประหลาด แม้เธอจะเพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน แต่เธอกลับรู้สึกว่าเธอรู้จักเข้มมานานเหมือนรู้จักกันมาเป็นปี
เขาทำให้เธอเชื่อใจ เขาทำให้เธอสบายใจ เขาทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย เขาใจดีกับเธอ ทำให้เธออบอุ่น จนทำให้เธอหายจากความกลัวและรู้สึกดีกับเขามากขึ้นเรื่อยๆ อย่างสนิทใจ เพราะฉะนั้นคำพูดของเขาที่เอ่ยออกมาจึงบั่นทอนจิตใจและความรู้สึกของเธอไม่น้อย
แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเธอ
