หลังจากที่สามสาวเดินขึ้นตึกเรียนไปแล้วอาทิตย์ก็รีบขับรถออกจากมหาลัยไปทันที เหลือเพียงเมฆกับพายุที่เดินตรงไปห้องทำงานของอธิการในระหว่างที่ทั้งสองเดินพูดคุยกันอยู่นั้น…
“ สวัสดีค่ะคุณเมฆ ” สองหนุ่มที่เดินอยู่จำต้องหยุดฝีเท้าลง หันไปตามเสียงเรียกก็เห็นว่าเป็นอาจารย์สาวที่ชื่อพิ้งค์
เมฆยืนมองอาจารย์พิ้งค์นิ่ง ไม่พูดไม่เอ่ยทักทายกลับและยังมีพายุที่ยืนมองอีกคนนิ่งเช่นกัน รอยยิ้มมุมปากของพายุฉายขึ้นเพียงแว๊บเดียวเท่านั้น พายุที่ตามสืบเรื่องอาจารย์สาวมาก็พอรู้เรื่องอะไรมาบ้างแต่เขาอยากสืบให้ชัดเลยยังไม่ปริปากบอกเรื่องนี้กับเพื่อน เมฆและพายุตั้งท่าจะเดินออกไป
หมับ !!!! มือเรียวของอาจารย์สาวจับหมับเข้าที่แขนแกร่งของเมฆ ในตาคมก้มลงไปมองมือบางที่จับแขนเขาอยู่…..
“ ปล่อยแขนฉันเดี๋ยวนี้ ” เมฆพูดกดเสียงต่ำลอดไรฟันออกไปว่าให้เธอปล่อยแขนเขาเดียวนี้ หญิงสาวยังยืนนิ่งจับแขนแกร่งแน่น
” พิ้งค์มีเรื่องอยา
