ทิวานอนเกยหน้าผากตัวเองอย่างใช้ความคิดอยู่บนโซฟาตั้งแต่กลับมาจากสถานบันเทิง ตลอดจนแสงแดดอ่อนๆ สาดส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาบ่งบอกเวลาที่เริ่มจะเช้าแล้ว
ระยะเวลาแค่ไม่กี่วันในการหาเงินมาจ่ายค่าเทอมทำเอาหญิงสาวเคร่งเครียดไม่ใช่น้อย ยิ่งเธอคิดความกรุ่นโกรธในใจที่มีต่อมาเฟียหนุ่มก็เพิ่มเป็นทวีคูณขึ้นไปอีก
“อ้าวทิวา! เป็นไงเมื่อคืนได้ทิปเยอะไหม”
“เยอะกับผีนะสิ ผับที่ฉันไปทำงานพิเศษโดนถล่มยับไปแล้ว”
“ว่าอะไรนะ!”
ชบาเบิกตากว้างด้วยความตกใจหลังได้ยินคำตอบของเพื่อนสนิท มองเสี้ยวใบหน้าสวยที่ใต้ตาหมองคล้ำคล้ายคนไม่ได้นอนพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เธอรีบนั่งลงจ้องคนตรงหน้าด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“เล่ามาหน่อยเกิดอะไรขึ้น”
“เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันไม่ได้บังเอิญ แต่เป็นฝีมือของไอ้มาเฟียนิสัยเลวคนนั้น”
“ฝีมือคุณพันแสงเหรอ”
“ใช่! คิดแล้วก็เจ็บใจ”
“แล้วเขามาทำแบบนั้นกับแกทำไม”
หญิงสาวเอ่ยถามอย่างไม่เ
