“ถ้าอย่างนั้นเรื่องของเราไว้คุยกันทีหลังแล้วกัน ไปอาบน้ำเถอะ” เขาปล่อยเธอแล้วลุกไปหยิบเสื้อคลุมให้เธอ
เพียงไม่นานเกินรอหญิงสาวก็อาบน้ำสวมเสื้อคลุมเปิดประตูห้องน้ำออกมา เห็นคนตัวโตพันผ้าเช็ดตัวผืนเดียวยืนรออยู่ตรงหน้าเธอก็เลิกคิ้ว
กล่องแหวนสีแดงคุ้นตาในมือของเขาทำให้เธออึ้งไปน้อยๆ แหวนแต่งงานที่เธอกับเขาเคยเลือกเอาไว้เมื่อห้าปีที่แล้ว เขายังเก็บไว้อยู่
วฤทธิ์คุกเข่าลงแล้วยื่นกล่องแหวนที่เปิดอ้าให้เธอ
“แหวนวงนี้เราเลือกไว้นานแล้วก็จริง แต่ในเมื่อตั้งใจจะสวมไปตลอดชีวิตอยู่แล้ว เพิ่งได้ใส่ตอนนี้ยังไม่สายไปใช่ไหม”
เธอมองหน้าเขาแล้วก็ลดสายตามาที่แหวนก่อนจะ... หันหลังให้เขาขวับ
แววตาของวฤทธิ์ไหวระริก เมื่อได้รับปฏิกิริยาท่าทางเหล่านั้น แล้วเมื่อคืนที่บอกรักกันแล้วบอกว่าจะคืนดีกัน เธอเมายาแต่ไม่ได้คิดจริงๆ หรืออย่างไร
“คุณยัง... ไม่อยากให้โอกาสผมอีกเหรอ ผมไม่ดีพอยังไง ต้องปรับปรุงตรงไหน บอ
