"ฟังพี่ พี่รักเธอ รักเธอตั้งแต่ตอนนั้นตอนที่พี่เอาแต่ทำร้ายเธอ พี่ขอโทษ ขอโทษสำหรับทุกอย่างที่พี่ทำลงไป พี่ไม่รู้ว่าพี่รักเธอไปตอนไหน ตอนที่เธอหายไปพี่ถึงรู้ว่าพี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ เธอทำให้พี่แทบบ้าตายรู้ไหม"
"หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ ไม่อยากฟังแล้ว" ฉันใช้มือเล็กปิดไปที่ปากหนาของคนตรงหน้าที่ไม่รู้นึกบ้าอะไรถึงร่ายยาวพูดกับฉันรวมไปถึงสีหน้าที่อ่อนโยนนี่ดูไม่ใช่เขาเลย ทั้งที่ปกติแล้วเขาแทบจะไม่พูดยาวๆ ขนาดนี้กับฉันด้วยซ้ำ แถมคำพูดพวกนี้ยิ่งทำให้ใบหน้าของฉันร้อนผ่าวอย่างนึกเขินกับทุกประโยคที่เขาตั้งใจพูดออกมา
เพียงขวัญเธอต้องตั้งสติ!
ลืมในสิ่งที่เขาทำกับเธอแล้วหรือไง
"ทำไม เธอเขินเหรอ" เขาที่เห็นฉันชะงักนิ่งไปก็จับมือฉันออกแล้วเอ่ยถามด้วยประโยคและน้ำเสียงจับผิดฉัน
"ไม่ ง่วงจะไปนอน ปล่อย" ฉันสะบัดหน้าหนีแล้วแกะมือปลาหมึกของเขาที่รัดแน่นอย่างกับงูเหลือมที่ฉันแกะยังไงก็แกะไม่ออก
"เรายังคุย
