เด็กชายที่นั่งรอบนเตียงกว้างในห้องของมารดาอย่างรู้งาน ดวงตากลมโตมองผู้เป็นแม่ที่เดินเข้ามาในห้องนอนของทั้งสอง เด็กชายได้แต่นั่งมองเงียบๆ ไม่กล้าพูดอะไรออกเพราะความกลัวที่ยังคงหลงเหลืออยู่ และความผิดที่เขารู้ตัวดี เพียงขวัญได้แต่นั่งสงบสติอารมณ์ตัวเองเงียบๆ เพื่อไม่ให้ตัวเองเผลอตัวดุลูกชายด้วยอารมณ์อีก
"แม่ค้าบ" มือเล็กตัดสินใจยื่นมือไปจับผู้เป็นแม่ที่นั่งหันหลังให้หลังจากที่ทั้งห้องปกคลุมด้วยความเงียบเกือบสิบนาที
เพียงขวัญที่ได้ยินดังนั้นคว้าลูกชายโผเข้ากอดไว้ในอ้อมอกทันที ความรู้สึกต่างๆ เริ่มถาโถมจนทำให้ร่างบางอดไม่ได้ที่จะปล่อยน้ำตาให้ไหล่ออกมา ทั้งความกลัวที่มีอยู่เต็มทรวงอกแต่ต้องแสดงออกต่อหน้าทุกคนว่าเธอไม่เป็นอะไรและเข้มแข็ง ทั้งที่จริงเธอไม่เคยเปลี่ยนแปลงเธอยังคงเป็นหญิงสาวร่างบางที่อ่อนแอและอ่อนไหวต่อความรู้สึกเหมือนเดิม อีกทั้งยังคงจัดการเรื่องของความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ยอมรับ
