“ไปไหนมา!!” เขาตะคอกใส่หน้าเธอทันที หญิงสาวสะบัดมือ แล้วเชิดหน้าใส่อย่างไม่เกรงกลัว
“เรื่องของฉัน” เธอชักโกรธ “ฉันไม่ใช่เด็กอนุบาลนะ”
แต่เขาโกรธกว่า เพราะเดินหาเธอไปทั่วคฤหาสน์ จนมาจบที่นี่ “เพราะคุณไม่ใช่เด็กอนุบาลไง ผมถึงเป็นห่วง คุณไม่รู้ใช่ไหมว่าไร่ของผมมีคนงานชายกี่ร้อยคน และเกินแปดสิบเปอร์เซ็นต์ยังไม่มีเมีย เถื่อนด้วย หรือว่าอยากจะเป็นเมียพวกคนงาน”
เป็นเมียคนงานแล้วไง เธอเห็นคนงานพวกนั้นรักเมียรักลูกจะตายไป ไม่เหมือนคนรวยบางคน ที่ทำตัวเหมือนตัวเองเป็นเทวดา
“ขอบคุณที่เป็นห่วง แต่ไม่ต้องก็ได้ค่ะ เพราะมันทำให้ฉันต้องติดหนี้คุณอีก แค่ที่มีอยู่ก็ชดใช้ไม่หมดแล้ว”
“มีผมเป็นเจ้าหนี้มันอึดอัดขัดใจนักรึไง คุณโชคดีแค่ไหนแล้วที่ผมให้โอกาสคุณใช้หนี้ด้วยการ...”
“ด้วยการนอนกับคุณ ในฐานะเมียเก็บ หรือเรียกง่าย ๆ ว่านางบำเรอ” เธอชิงพูดเสียเอง เขาหน้านิ่งไป “คุณมีอะไรอีกไหม ฉันง่วง อยากนอน”
