เสือมันยังไม่กินลูกมันเอง แต่ผิดกับนายท่านไป๋ที่พร้อมจะผลักไป๋ซีม่านออกมาให้รับผิดทั้งหมดได้ทุกเมื่อ ยิ่งคำพูดของเขาที่แสดงออกมา ยิ่งรู้ว่าไป๋ซีม่านกับมารดาของนางจะต้องเจอเรื่องเลวร้ายเพียงใดในจวนตระกูลไป๋
“เช่นนั้น...ท่านผู้ตรวจการ ท่านจะไม่เอาความกับข้าใช่หรือไม่” นายท่านไป๋หันไปมองหวังหรงจื่ออย่างคาดหวัง
“หากท่านมิได้ทำสิ่งใดผิด ท่านจะต้องกลัวอันใดเล่า ข้าเป็นคนมีคุณธรรมมากพอ มิกล้าใส่ร้ายผู้ใดเป็นอันขาด” หรงจื่อกดยิ้มที่แฝงไปด้วยความหมายมองเขา
“ใช่แล้ว ใช่แล้ว ท่านพูดถูก ข้าเพียงแค่กังวลว่าท่านจะถือโทษโกรธบุตรีของข้าอยู่เท่านั้น มิได้คิดเป็นอื่น” เขาโบกมือ
“คุณหนูไป๋ นางก็คงไม่ได้ตั้งใจ ข้าว่า...ให้เรื่องราวยุติเพียงเท่านี้ก็แล้วกัน” นายท่านหวังทนมองบุรุษหน้าหนาเช่นนายท่านไป๋อีกไม่ได้แล้ว
“ขอบคุณท่านใต้เท้าขอรับ”
นายท่านไป๋กลับออกจากตระกูลหวังไปจากโล่งอก แต่ไม่นึกว่าเมื่อกลับมาถึ
