เพียงครู่เดียวบ่าวที่ไปตามเจ้าหน้าที่มาที่จวนตระกูลไป๋ ก็พาพวกเขามาที่หน้าคลังสมบัติ คนที่มามีหวังหรงจื่อด้วย เมื่อไป๋ซีม่านเห็นเขานางก็ก้มหัวให้เขาเล็กน้อย
“ทั้งสองทำผิดสิ่งใด” หวังหรงจื่อเอ่ยถามออกมา
“เรียนใต้เท้าหวัง ชิ่วเหนียงสมคบคิดกับชายชู้ขโมยของมีค่าในคลังสมบัติแล้วคิดจะหนีออกจากเมืองหลวงไปขอรับ” พ่อบ้านไป๋ทำหน้าที่แจ้งรายละเอียดกับเจ้าหน้าที่ ทั้งยังพาไปดูรถม้าที่จะใช้หลบหนีด้านหลังจวนด้วย
“เรื่องที่เจ้าขอให้ข้าช่วย...ข้ารับปากว่าความผิดของใต้เท้าไป๋จะมาไม่ถึงเจ้ากับมารดาของเจ้า” หวังหรงจื่อเอ่ยบอกไป๋ซีม่านเสียงเบา
“เพียงเท่านี้ก็นับว่ามากพอแล้วเจ้าค่ะ ข้าขอโทษใต้เท้าอีกครั้งที่ดึงท่านเข้ามาพบเจอเรื่องยุ่งยาก”
“คุณหนูไป๋ ข้าเข้าใจความทุกข์ของเจ้าที่อยู่ในจวนตระกูลไป๋ หากเจ้าเอ่ยปากบอกข้าหรือหลิงหลิงสักคำพวกข้าพร้อมจะช่วยเจ้าตั้งแต่แรก เจ้าไม่ควรวางแผนการเช่นนี้กับข้า” แม้จะโก
