ด้านเพทาย
@โรงแรมที่เชียงใหม่ 20.45 น.
แกร๊ก
แอดดดด!!!
“ไง หน้าระรื่นมาเชียว” ทันทีที่ผมเห็นหน้าไอ้เพื่อนตัวดีที่มันทิ้งผมไปเมื่อสองชั่วโมงก่อนหน้านี้ ผมก็พูดจากแดกดันมันเลย
“คนมีความสุขก็งี้” แล้วดูมันตอบผมดิ หายไปนานขนาดนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไปทำอะไรมา
“น้องกูหายงอนมึงแล้ว?”
“อืม”
“เหอะ ทีกับผู้ชายทำไมหายงอนไวจังวะ ทีกับกูนะเวลางอนแม่งกูต้องง้อเป็นอาทิตย์เลย” ที่ผมพูดนี่เรื่องจริงนะ ปกติที่เวลายัยพราวมันงอนผมนะ หน้าผมมันยังแทบจะไม่มองเลย
“มึงเป็นพี่ ส่วนกูเป็นผัวครับ”
“สัส พูดออกมาเต็มปากเต็มคำไม่เกรงใจพี่ชายอย่างกูเลย” ผมพูดสวนขึ้นทันควันหลังจากที่มันพูดๆประโยคแบบไม่เกรงใจพี่ชายอย่างผมออกมา
“เอ้า ก็กูพูดจริงหรือมึงจะเถียง”
“เออ กูไม่เถียงมึงหรอกครับ แล้วตอนนี้ยังไงจะไปกันกี่โมง?” ขี้เกียจเถียงกับมัน เพราะว่าตอนนี้สิ่งเดียวที่ผมต้องการคือแอลกอฮอล์
“เดี๋ยวกูโทรหาพราวก่อน
