“ก้าวขาอีกแม้แต่ก้าวเดียว รับรองว่าคืนนี้ได้ตายคาเตียงจริงๆ แน่”
กึก!!!
ขาทั้งสองข้างหยุดชะงักอย่างอัตโนมัติเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดออกมาเมื่อกี้ แล้วตอนนี้ฉันก็หันไปสบตากับเขาแล้ว
“มีอะไรจะใช้หนูเหรอคะ? หรือว่าเด็กที่คุณเรียกไม่มาแล้ว?”
“คุณ? ทำไมไม่เรียกพี่เหมือนเดิม?”
“ใช่ค่ะ คุณ หนูสะดวกจะเรียกแบบนี้” ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ถึงได้ทำตัวแบบนี้ แล้วตอนนี้คนที่นั่งอยู่บนเตียงก็ลุกจากเตียงแล้วเดินตรงมาที่ฉันเรียบร้อย
“เธอเป็นอะไรของเธอ?”
“เปล่าค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วหนูขอตัวนะคะ” พูดจบฉันก็หันหลังแล้วเดินตรงไปที่ประตู แต่ก็ถูกมือหนาจับแขนเอาไว้ซะก่อน
“ทำอะไรคะ ปล่อยมือจากแขนหนูนะ” นอกจากไม่ปล่อย เขายังดึงฉันมาที่เตียงอีกตอนนี้
“คุยกันดีๆ สิอลิซ เป็นอะไรของเธอ?” ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเหมือนกัน แค่คิดว่าเขาเรียกคนอื่นมาทำหน้าที่แทนฉัน อวัยวะในอกด้านซ้ายมันก็เจ็บแปล๊บขึ้นมาแล้ว
“
