‘แต่หนูไม่ได้หน้าด้านเหมือนคุณนิ’ นับดาวเถียงเขาเบาๆ แต่นั่นก็ทำให้พฤกษ์วางใจวางอย่างน้อยเธอก็ดีขึ้น มีแรงเถียงล่ะว้า
‘เดี๋ยวกินข้าว กินยานะ ครบ 6 ชั่วโมงพอดี’ นับดาวทำหน้างอเพราะเธอไม่อยากกินยา
เขาออกไปโทรศัพท์ข้างนอก สักพักเขาก็ยกข้าวต้มมาให้เธอ พฤกษ์ขึ้นไปนั่งบนเตียงกับหญิงสาวแล้วเขาก็ตักข้าวต้มขึ้นก่อนจะเปาเพื่อให้มันหายร้อนแล้วเอาจ่อปากเธอ นับดาวเม้มปากแน่นส่งสัญญาณว่าเธอไม่กิน
‘จะกินดีๆกับช้อน หรือจะให้ป้อนด้วยอย่างอื่น’
‘หนูกินเองได้ คุณไม่ต้องป้อน’
‘อย่าดื้อ เดี๋ยวมือที่ถอดสายน้ำเกลือ เป็นแผลอยู่ดื้อมากๆ เลือดไหลหมดตัวนะบอกก่อน’ ฉันที่กลัวเลือดอยู่แล้ว พอได้ยินเขาขู่ ก็ยอมอ้าปากแต่โดยดี
ฉันกินไปได้สองสามคำก็กินไม่ไหว มันผะอืดผะอม อยากนอนมากกว่า
‘พอแล้ว หนูอิ่มแล้ว’
‘อิ่มอะไร เมื่อวานตอนเย็นข้าวก็ไม่ได้กิน’ พฤกษ์รู้เพราะเห็นของถาดข้าวที่บุหงายกมา ไม่มีร่องรอยการแตะข้
