ฉันลืมตาขึ้นมาหลังจากที่นอนหลับยาวไปหลายชั่วโมง ร่างกายมันอ่อนเพลียจนแทบจะไม่มีแรง คอแหบแห้งไปหมด อยากกินน้ำมาก พอยกแขนขึ้นก็พบว่าตรงหลังมือซ้ายมีสายน้ำเกลืออยู่ ถัดไปนิดนึง มีนายหัวพฤกษ์นอนฟุบอยู่ข้างเตียง แต่พอฉันขยับตัวนิดเดียว เหมือนเขาจะรู้สึกตัวและตื่นขึ้นมา
‘ตื่นแล้วหรอ รู้สึกยังงัยบ้าง เวียนหัว มึนหัวบ้างมั๊ย’ เขายิงคำถามจนฉันแทบประมวลผลไม่ทัน แต่ฉันไม่ตอบหรอกนะ ไม่อยากจะคุยกับเขา หน้าก็แทบไม่อยากมอง ฉันพยายามเบี่ยงตัวลงจากเตียง เพื่อไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำมากิน
‘จะไปไหน อย่าเพิ่งลุกออกจากเตียงนะ’ เขาพูดด้วยเสียงเรียบนิ่ง แต่ก็แสดงความเป็นห่วงของมันทางสายตา และแน่นอนว่าฉันไม่ฟังที่เขาพูดอยู่แล้ว ฉันก็พยายามจะดื้อที่จะเดินลงจากเตียง แต่ก็ต้องพบว่า หัวของฉันมันมึนตื้อไปหมด จนเขาต้องถลามาพยุงฉัน กลิ่นเหล้าหึ่งเชียว ฉันเบ้หน้านี้
‘บอกแล้ว อย่าเพิ่งลุก เวียนหัวใช่มั๊ย อยู่นิ่งๆก่อน’
