‘คือ เอ่อ คือ หนูจะมาขอนอนกับพี่พฤกษ์ด้วยค่ะ’ เขาแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เธอเรียกเขาว่าพี่พฤกษ์แถมยังมาขอนอนด้วย เขาตื่นเต้นแทบก้าวขาไม่ออก พฤกษ์เงียบจนนับดาวตกใจ หรือว่าเขา ไม่ต้องการเธอแล้ว เธอกัดริมฝีปากข่มความลังเลใจ ตอนนี้ใบหน้าร้อนผ่าวเพราะความอายมาแทนที่ความเขิน
นับดาวตัดสินใจลุกจากที่นอนเมื่อพฤกษ์ไม่มีท่าทีจะขยับ หรือเธอคิดอะไรผิดไป แต่ไม่ทันได้ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง นับดาวก็ร้องหวีดร้องเบาๆ เมื่อพฤกษ์ประชิดตัวเธอและอุ้มเธอเอาไว้ แม้เขาจะผอมลงมาก แต่ร่างกายก็ยังแข็งแรงอยู่ เขายังอุ้มเธอไหว ลมหายใจรดใบหน้ากัน
‘ทำไมต้องทำเป็นเข้ม ไม่คุยกับหนูด้วย หนูตกใจหมด’ นับดาวพูดอย่างตัดพ้อ คนบ้า รู้มั๊ยว่าคนอื่นอายแค่ไหน เธอคิดแล้วคิดอีก กว่าจะกลเาทำอะไรแบบนี้ แต่ไม่ทันที่เขาจะตอบอะไร น้ำตาของพฤกษ์ก็ไหลลงมาแทน
‘พี่คิดว่า ชาตินี้พี่จะไม่ได้กอดหนูแบบนี้อีกแล้ว พี่คิดถึงหนูเหลือเกิน’ พฤกษ์พูดเสีย
