10
1161 Words
ลัลนาพยักหน้าเศร้าๆ มองเตียงรถเข็นที่มีร่างของมารดานอนอยู่ เพื่อรอรับการผ่าตัด ในชีวิตนี้ เธอเหลือบุพการีเพียงคนเดียว แม้ต้องขายวิญญาณให้ซาตานเพื่อแลกให้มารดามีชีวิตอยู่อีกเพียงวันเดียว เธอก็จะทำ หญิงสาวขบปากมองประตูที่ปิดสนิทลงหลังจากทีมแพทย์เข้าไปด้านในหมดแล้ว
เธอบีบมือเข้าหากันแน่น เฝ้ารอให้มารดาผ่าตัดอย่างปลอดภัย เวลาสี่ชั่วโมงนานราวกับชั่วกัปชั่วกัลป์ ทุกวินาที ลัลนาภาวนาขอให้มารดาปลอดภัยออกมาพบเธออีกครั้ง
ตอนที่ประตูเปิดออก ลัลนาก็โผลุกไปหาคุณหมอทันที พร้อมกับละล่ำละลักถาม
“คุณหมอคะ แม่ของฉันเป็นยังไงบ้างคะ”
“คนป่วยปลอดภัยแล้ว ตอนนี้กำลังย้ายไปที่ห้องพัก”
“จริงเหรอคะ” ลัลนายิ้มกว้าง “ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ”
ดวงตาคู่สวยมองไปที่ด้านในห้อง หญิงสาวมองตามเตียงคนป่วยที่ถูกเข็นออกมาแล้วมีความรู้สึกเหมือนได้หัวใจตนเองกลับคืนมา หลังจากสี่ชั่วโมงที่รอคอย เหมือนมีก้อนหินทับถ่วงให้เธอจมน้ำ หายใจไม่ออก
เพียงเท่านี้ ขอแค่มารดาปลอดภัย เธอก็ไม่ห่วงอะไรอีกแล้ว
เมื่อเข้ามาถึงห้องพัก ลัลนาก็นั่งเฝ้าข้างเตียงไม่ห่าง ใช้เวลาหนึ่งคืนเต็มๆ ที่นอนเฝ้าอยู่ข้างเตียง เธอได้ห้องพักรวม และโชคดีที่ในห้องนั้นไม่มีคนป่วยมาอยู่ด้วยจึงมีแค่มารดาคนเดียว
ลัลนาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าพบว่าพยาบาลนำยามาให้ ในจังหวะเดียวกับที่ท่านเริ่มปรือตาขึ้นมามองช้าๆ
“แม่ฟื้นแล้วเหรอจ๊ะ” หญิงสาวร้องออกมาด้วยความดีใจ ขณะที่พยาบาลมองดูสัญญาณชีพและอุปกรณ์ทางการแพทย์ ซึ่งลัลนาเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร หากแต่เธอสนใจแค่มารดา
“แป้ง”
“แม่จ๊ะ แป้งอยู่นี่ค่ะแม่” ลัลนาบอกมารดาแล้วเห็นท่านหลับไปอีกครั้ง “แม่จ๊ะ”
“คนป่วยน่าจะยังมีฤทธิ์ยานอนหลับอยู่ จึงมีอาการสะลึมสะลือบ้าง ไม่ต้องห่วงนะคะ”
ลัลนาฟังจบก็ค่อยคลายใจแล้วนั่งเฝ้ามารดาต่อไป วันนี้ขอลางานอีกหนึ่งวันจึงเฝ้าได้ทั้งวัน อีกอย่าง เธอกับมารดาไม่มีใคร มีกันแค่สองคนแม่ลูก หญิงสาวจึงต้องเฝ้าบุพการีแต่เพียงลำพัง ซึ่งลัลนาไม่เคยรู้สึกเหนื่อยเลย มีแต่ความสุขที่ได้อยู่ข้างๆ มารดา
“วิน น้องคนสวยลีลาเป็นไงวะ ดีไหม เด็ดไหมวะ ฉันสนใจ”
เสียงของไอ้แพท เพื่อนสนิทถามขึ้นกลางวง ทำให้ศราวินที่เพิ่งมาถึงหลังจากทำงานเสร็จแล้วรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ
“ไม่ดี ไม่น่าสนใจ ไม่เด็ด ไม่ได้เรื่อง เหมือนนอนกับท่อนไม้เลย”
ศราวินตอบติดจะเสียงแข็งจนเพื่อนในวงเหล้าต่างมองแลกเปลี่ยนสายตากัน หากแต่ไม่มีใครรู้เหตุผลที่อยู่ดีๆ เพื่อนก็ดูหัวเสีย
“หุ้นตกหรือไงมึง ดูหัวเสีย”
เขาหัวเราะหึในลำคอ ยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ “มีแต่ราคาจะดีดขึ้นจนกูไม่รู้จะเก็บเงินไว้ที่ไหนดี”
“โวะ! ไอ้หล่อ ไอ้รวย ไอ้คนเลือกได้”
ศราวินไหวไหล่ไม่สนใจแล้วกวาดตามอง วันนี้ เพื่อนๆ เขามีสาวมานั่งคลอเคลียเหมือนเคย ยกเว้นไอ้แพท แต่เขายังไม่ได้เรียกใครมาบริการ และไม่มีอารมณ์นั้นด้วย
มือหนายกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม แพทจึงถามขึ้นอีกครั้ง
“น้องลัลนาเขาไม่น่าสนใจจริงเหรอวะ ไม่เด็ดจริงเหรอ แต่กูสนใจ สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น สิบตาเห็นไม่เท่าลงมือคลำเอง กูจะติดต่อน้องเขาเองดีกว่า ไม่เด็ดของมึง แต่อาจเด็ดสำหรับกู”
“กูบอกแล้วไงว่าไม่เด็ด มึงจะเซ้าซี้หาไร” เสียงเริ่มเข้มขึ้นกว่าเดิม
เพราะแพทไม่ยอมจบง่ายๆ ทำให้เพื่อนในวงเหล้าที่นั่งข้างกันและได้ยินจึงเอ่ยขึ้น
“น้องในร้านนี้ก็มีสวยๆ มึงก็เลือกเอาสิวะไอ้แพท จะต้องโทร.เรียกมาทำไมให้เสียเวลา เดี๋ยวกูจัดให้น้องดาว น้องฟ้า เอาไหมวะ ทั้งมึงกับไอ้วินยังไม่มีน้องๆ มาคอยดูแล กูเรียกสองคนนี้ให้เอาไหม ดาวของที่นี่เลยนะมึง”
“กูขอตัวก่อน”
“อ้าว ไปไหนไอ้วิน มึงเพิ่งมาถึง”
ศราวินไม่ตอบ ร่างสูงสมาร์ตในชุดเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินพอดีตัวกับกางเกงแสล็กส์สีเทาสาวเท้ายาวๆ ออกมาจากคลับหรู
เมื่อมาถึงด้านนอกร้าน มือหนาที่สวมนาฬิกาข้อมือโรเล็กซ์รุ่น
ลิมิเต็ดอิดิชั่นสนนราคาหลายล้านก็หยิบโทรศัพท์ออกมา
เขาไม่ต้องรอนาน ปลายสายก็รีบกดรับ
“คุณแจน ผมอยากได้เบอร์ลัลนา คุณแจนส่งมาให้ผมได้ไหม”
ปลายสายตกใจอยู่ครู่หนึ่ง แต่ด้วยความหัวไวและเจอเคสแบบนี้บ่อยจึงตอบกลับได้อย่างรวดเร็ว
“แจนจะรีบส่งให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ”
ปลายสายทำท่าจะวางสายไปแล้วส่งเบอร์ให้ทางไลน์ หากแต่ศราวินเรียกไว้อีกครั้ง
“เดี๋ยวครับคุณแจน ลัลนาเขาไปทำงานที่คลับอีกหรือเปล่า”
“ลัลนาเหรอคะ เอ๊ะ น้องแป้งไม่ได้มาทำงานที่นี่ค่ะ”
“เขาจะมาทำอีกทีวันไหน?”
“เอ่อ คือแบบนี้นะคะ คุณวิน น้องแป้ง เอ่อ ลัลนาน่ะค่ะ น้องไม่ได้ทำงานที่คลับของแจน แต่ว่าน้องเขามาฟรีแลนซ์แค่วันเกิดของคุณวินครั้งแรกและครั้งเดียวค่ะ น้องแป้งไม่ได้บอกว่าจะรับงานอีก คุณวินมีอะไรหรือเปล่าคะ”
“คือผมไม่อยากให้ลัลนารับงานที่ไหนกับใครอีก ถ้าลัลนามาทำงานที่คลับ คุณแจนรีบโทร.มาบอกผมทันทีได้ไหม และที่สำคัญ ห้ามให้เธอรับงานที่ไหนเด็ดขาด เรื่องค่าใช้จ่าย ผมจะรับผิดชอบให้เองทั้งหมด”
“แจนจะทำตามที่คุณวินสั่ง ถ้าน้องแป้งมาทำงานที่คลับนะคะ”
“ครับ ถ้าไม่มาก็ดี” เผลอหลุดปากไปอย่างใจคิด จึงหลับตาข่มอารมณ์ แต่ไม่วายก่นด่าตัวเองในใจ ‘ไอ้บ้าเอ๊ย! พูดไปแบบนั้นได้ไงวะ!’
“คุณวินว่ายังไงนะคะ”
“ไม่มีอะไรครับคุณแจน แค่นี้นะครับ”
“จริงๆ ถ้าคุณวินสนใจน้องแป้งก็โทร.ติดต่อโดยตรงได้นะคะ น้องแป้งคงไม่ได้มาทำงานที่คลับแล้ว แต่ว่าเท่าที่แจนรู้ น้องแป้งมีปัญหาเรื่องเงินค่ะ”
- Writer
