คลั่งรักนางบำเรอ

5

เมื่อสงบใจลงได้บ้างจึงกวาดมองไปทั่วห้อง เฟอร์นิเจอร์ห้องนี้มีไม่มาก มีที่จำเป็นเท่านั้น ทำให้ลัลนายิ่งรู้สึกถึงความผิดที่ผิดทางของตัวเอง ห้องนี้คงเอาไว้ใช้สนุกกับสาวๆ ของเขา เพราะว่ามันไม่ได้ประดับของตกแต่งอะไรเลย มีแค่ตู้ เตียง โต๊ะ เท่าที่จำเป็นจริงๆ

“ห้องน้ำอยู่ทางนี้” ศราวินชี้มือบอกแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา “ฉันจะรอตรงนี้”

“ค่ะ” ลัลนาพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ แล้วแอบถอนหายใจเบาๆ อย่างโล่งอก

ก่อนจะเดินมา เธอหยิบเอากระเป๋าสะพายที่ใส่เสื้อผ้าติดมือมาด้วยแล้ว เมื่อเข้าไปถึงด้านใน ปิดประตูลงแล้ว ลัลนาก็วางกระเป๋าลงบนเคาน์เตอร์หินอ่อน แสงสว่างจากหน้าจอโทรศัพท์ทำให้เห็นว่ามีไลน์เข้ามา เมื่อครู่ เธอปิดเสียงการแจ้งเตือนไว้เพราะคิดว่าทำงานอยู่ไม่ควรใช้มัน

มือบางกดเปิดอ่าน แล้วต้องกัดปากแน่น หัวใจเต้นแรงโลดเพราะญาดาไลน์มาบอกว่า มารดาเธออาการทรุด คุณหมอที่เป็นเจ้าของไข้บอกว่าต้องทำการผ่าตัดให้เร็วที่สุด

ลัลนาเข่าอ่อน เธอจะทำอย่างไรดี หญิงสาวสับสน ขณะใช้ความคิดอย่างหนักเพื่อหาทางออก

อีกฟากหนึ่ง ศราวินกำลังข่มความปรารถนาที่กำลังลุกโชนลงด้วยการนั่งสงบใจ เขาประหลาดใจตัวเองที่ไม่ทำตามที่ร่างกายต้องการด้วยการพาสาวน้อยไปที่เตียงแล้วปลดปล่อยลงไปในตัวเธอ ทั้งที่เรื่องแบบนี้ก็ทำเป็นปกติ เขาจ่ายเงินแลกกับการตักตวงความสุขจากเรือนกายหญิงสาวที่เต็มใจมอบให้ ต่างวินวินด้วยกันทั้งสองฝ่าย

ผู้หญิงที่เข้ามาทำงานนี้ พวกเธอก็ไม่เคยบิดพลิ้ว ต่างทุ่มเทแรงกายแรงใจให้ความสุขกับเขา หากแต่สาวน้อยที่อยู่ในห้องน้ำกำลังทำให้ชายหนุ่มทรมานจากการที่ไม่ได้ฝากฝังตัวตนลงไปในกายสาวนั้น

แต่เขาจะอดทนทำไมกัน ในเมื่อจ้างเธอมาเป็นของขวัญให้ตัวเอง สาวเวอร์จิ้นที่อาร์ตมันช่วยหาให้ ทั้งที่ตอนแรกไม่ได้ระบุว่าต้องการแบบไหน แต่มันบอกให้เขากินของสดใหม่ในวันเกิด

ตอนที่ศราวินกำลังลุกไปรินไวน์มาจิบนั้น เสียงประตูห้องน้ำก็เปิดออก คนในห้วงคำนึงก็เดินมาหยุดยืนตรงหน้าเขาแล้ว เธอสวมเสื้อคลุมออกมา บอกให้รู้ว่าพร้อมทำงาน ซึ่งนั่นทำให้เขาพอใจมาก กึ่งกลางกลายปวดร้าวขึ้นมาราวกับนกรู้

ฝ่ายลัลนากัดปากข่มกลั้นความอาย ดวงตาคู่หวานหลุบลงกล้าๆ กลัวๆ เธอต้องอดทนทำงานนี้ให้จบเพื่อแลกกับเงินหนึ่งแสนบาทเป็นค่ามัดจำ จากนั้น ค่ารักษาที่เหลือค่อยหาหนทางอื่นอีกที เพราะตอนนี้ หญิงสาวเองก็คิดอะไรไม่ออก

ดวงหน้าหวานแดงเรื่อน่ามองจนศราวินอดใจไม่อยู่ เขาให้เหตุผลกับตัวเองว่าไม่จำเป็นต้องทนแล้ว ในเมื่อเธอเปิดเผยความต้องการออกมาว่าเต็มใจบริการ เหมือนผู้หญิงทั่วไปที่อยากได้เงินก้อนใหญ่ เขาเองก็เข้าใจ มันคือการทำงานแลกเงินอย่างหนึ่ง

‘วิน วิน กันทั้งสองฝ่าย’

“ถอดเสื้อคลุมออกสิ ฉันอยากเห็นเธอชัดๆ ทั้งตัว” บอกพร้อมกับจ้องตาคู่สวย

ลัลนาสบตาเขา พยายามไม่ประหม่าแม้ในใจสั่นรัว “คุณจะจ่ายให้ฉันเท่าไรคะ คุณแจนบอกว่าหนึ่งแสนบาท”

ศราวินเลิกคิ้ว “เธอกลัวฉันไม่จ่ายเหรอ”

“ไม่ใช่ค่ะ” เมื่อถามไปแล้วก็อยากกัดลิ้นตัวเองนัก เธอถามแบบนั้นออกไปทำไม แต่ก็อยากแน่ใจว่าเขาจะให้เงินในจำนวนที่ต้องการ ค่าตัวของเธอครั้งแรก หญิงสาวไม่แน่ใจว่ามันจะสูงถึงหนึ่งแสนจริงตามที่คุณแจนบอกไหม

ศราวินลุกขึ้นเดินไปหยิบเช็คจากโต๊ะเตี้ยข้างหัวเตียงออกมา เขาหยิบปากกาด้ามทองหรูหราออกมาแล้วเซ็นชื่อลงไป

“ของเธอ”

ลัลนารับมาดูแล้วเบิกตากว้างมองเขา “หนึ่งแสนบาท”

“ใช่”

ลัลนาหันไปเก็บเช็คใส่กระเป๋าอย่างกระดากอายที่ต้องยอมขายตัวแลกกับเงิน แต่อย่างน้อย เธอรู้ว่ามารดาได้ผ่าตัดแน่ๆ ที่เหลือ

หลังจากนี้แม้จะยากเย็นเข็ญใจที่ต้องทำก็ไม่ยากเกินกว่าจะอดทน

‘แค่ไม่นาน’

ลัลนาเดินกลับมากำลังจะปลดเสื้อคลุมออก ทว่าเป็นเพราะเดินไปเดินมาหลายครั้ง แผลที่เท้าจึงรู้สึกปวดระบมขึ้นมาจนต้องนิ่วหน้า

“แผลเธอยังเจ็บอยู่ไหม”

ศราวินถามหลังจากเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของกระต่ายน้อยที่ตนเองกำลังจะได้ชิมเนื้อ แต่เขาก็ไม่ใช่เสือสิงห์โหดเหี้ยมที่จะกินเธอทั้งที่เห็นว่าอีกฝ่ายเจ็บ

“ไม่เจ็บค่ะ” ลัลนาบอก เธออยากรีบทำงานนี้ให้จบจึงถอดเสื้อคลุมออก

ดวงตาคู่คมจ้องมองนิ่งๆ ในตอนนั้นเองที่ศราวินรู้สึกเลือดในกายเย็นเฉียบสลับร้อนฉ่า เพราะร่างอรชรตรงหน้าช่างสวยงามจนเขาต้องกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก

เธอสวมเพียงบราสองชิ้นปกปิดส่วนบนและล่างไว้ อวดผิวขาวเนียนละเอียดที่น่าลูบไล้สัมผัส หน้าอกอวบตึง เอวคอดกิ่ว สะโพกผายกำลังดี นับว่าเป็นคนรูปร่างดีและดูแลตัวเองดีมาก

ศราวินสาวเท้าไปหา ดวงตาก็จ้องมองไม่หยุด จึงเห็นว่ากระต่ายน้อยหน้าเหยเกอีกครั้ง

‘เธอคงจะเจ็บแผล’ ริมฝีปากหยักจึงยกยิ้มเบาๆ

“คุณขำอะไรคะ” ลัลนาถาม เธอต้องแข็งใจเชิดหน้ามากแค่ไหนทั้งที่กลัวแทบแย่ เริ่มไม่แน่ใจว่า ตัวเองทำอะไรผิดพลาดไปหรือเปล่า

“ฉันไม่ได้ขำ แต่ว่าจะให้นอนกับคนป่วยแบบนี้ ฉันไม่มีอารมณ์”

“ฉันไม่ได้ป่วย”

“อย่าเถียงน่า”

ศราวินพาเธอไปที่ขอบเตียง ย่อตัวลงไปนั่งตรงหน้า แล้วเลิกคิ้วมองเป็นทำนองว่าให้เธอพลิกเท้าให้เขาดู หากแต่ลัลนารีบส่ายหน้าปฏิเสธ หน้าแดงก่ำเพราะอับอาย

“ทำไม? ไม่ไว้ใจฉันเหรอ?”

เขาถามเสียงทุ้ม แต่ลัลนากำลังสับสน วุ่นวายใจ อยากทำงานนี้ให้จบเร็วๆ เพราะความกล้ามีจำกัด แต่แค่ถูกศราวินมอง หรือสัมผัสเธอก็รู้สึกอ่อนไหว ยวบยาบจนรู้สึกอยากจะบ้าตาย เธอไม่เคยรู้สึกใจเต้นแรงกับใครเท่านี้มาก่อน

ความกล้าที่มีเริ่มหดเล็กลงเรื่อยๆ จนกลายเป็นความหวิวไหว ซึ่งเกิดจากคนตรงหน้าที่ทำให้เป็นแบบนี้ แทนที่จะทำเรื่องนี้ให้จบเร็วๆ เขากำลังทำให้เธอตื่นกลัวมากขึ้น

ดวงตาคู่หวานลอบมองร่างกำยำภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวเนื้อดี ด้านในนั้นเห็นถึงมัดกล้ามทรงพลัง หนั่นแน่น มองลงไปยังช่วงขาที่ดูมั่นคงแข็งแรง ทุกอย่างที่เป็นศราวินให้ความรู้สึกสะท้านสะเทือนต่อใจดวงน้อยส่งผ่านไปทั่วสรรพางค์กาย