เขามองเธอกินตัวตนของตนเองอย่างเมามัน ทุกครั้งที่เธอดูดกลืน ไล้เลียรอบปลายยอดเขาก็ต้องครางกระเส่าออกมา ไม่เคยสุขสมอย่างรุนแรงเท่านี้มาก่อน
“เธอเป็นแม่มดร้าย รู้ตัวไหม”
ลัลนาช้อนตามอง แต่ปากของเธอก็ยังรูดตัวตนของเขาอยู่ด้วย ยิ่งทำให้ศราวินหน้าเขียวคล้ำ หมดสิ้นหนทางสู้ เหมือนคนที่ไร้อำนาจไปชั่วขณะ และทำให้ลัลนาพอใจที่ได้เป็นฝ่ายอยู่เหนือเขาบ้าง เธอกลืนกินตัวตนแข็งร้อน รูดขึ้นลงเร็วๆ ถี่ๆ
“ใจเย็นหน่อยทูนหัว”
“ชอบไหมคะ” เธอถามเขาบ้าง
“ชอบสิ เธอเก่งมาก” เขาชม ลัลนาจึงกินเขาจนหมด ความแข็งร้อนใหญ่โตเสียดแทงลำคอ จนเธอหายใจแทบไม่ออก
ศราวินถูกดูดกลืนอีกครู่จึงปลดปล่อยใส่ปากน้อย ลัลนากลืนลงคอ บางส่วนก็เปรอะขอบปาก เมื่อลุกขึ้นอีกครั้งก็ถูกมือหนารั้งร่างเข้าสู่อ้อมอก
มือหนาเช็ดขอบปากที่เลอะเปื้อนให้อย่างเบามือ แล้วกระซิบข้างหู
“ฉันจะกินแป้งบ้างแล้วนะ” บอกแล้วจัดการกวาดจานอาหารออกไปให้พ้นทาง ว
