ลัลนามองหน้าจอโทรศัพท์สลับกับใบหน้ามารดาด้วยท่าทางนิ่งสงบ ไม่แสดงพิรุธทั้งที่ร้อนใจมาก ศราวินบอกเธอว่า วันนี้ เขาจะไปกินข้าวกับครอบครัว แต่ทำไมยังโทร.มาอีก
“วันนี้ วันหยุด แป้งอยากอยู่กับแม่”
“เผื่อเจ้านายเขาจะมีเรื่องด่วนคุยงาน ทำไมไม่รับดูล่ะลูก”
“แต่ว่า...วันนี้ วันหยุด”
“เขาคงมีงานด่วน แม่ว่ารับสายเถอะแป้ง”
เมื่อถูกคะยั้นคะยอหนักเข้า ลัลนาจึงถอนใจเฮือก เจ้านายที่โทร.มาหาเธอนั้นจะมีงานด่วนอะไรนอกจากเรียกให้ไปหาเขา หญิงสาวเข้าใจดีว่าเขาต้องการเมื่อไร เธอก็ต้องไป หากแต่ว่าเธออยากกินข้าวกับมารดา
ลัลนาชั่งใจแล้วกดรับสาย เพราะว่าหน้าที่ของเธอคือตามใจเขาทุกอย่าง ไม่สามารถปฏิเสธได้ ในเมื่อรับเงินเขามาแล้ว
“แป้งขอตัวสักครู่นะคะแม่”
ลัลนาบอกแล้วหยิบโทรศัพท์ลุกขึ้นมาจากโต๊ะ เมื่อออกมาพ้นระยะการได้ยินของมารดาแล้วจึงกดโทร.กลับไปหาเขา เธอรอสายอยู่ครู่เขาจึงรับสาย
“สวัสดีค่ะคุณวิน ขอโทษที่
