จวนหงอี้โหว
กระบี่ในมือของซูซูกวัดแกว่งเตรียมรับมือ ยิ่งกระตุ้นให้บรรยากาศยังตึงเครียด องค์รักษ์ทั้งสองฝ่ายต่างยืนประชันหน้ากัน กู้เฉียวจิงปรายตายืนมององค์รักษ์ทั้งสองกลุ่มอย่างไร้ความรู้สึก คล้ายเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอันใดกับนาง
ส่วนเสิ่นอันคล้ายไม่ยอมรับ เขาหันมาจ้องมองกู้เฉียวจิง ตีสีหน้าเคร่งขรึมสุดความสามารถ
“สะใภ้กู้ เจ้าจงนำคนของตนเองออกไปเสีย แล้วยอมรับผิดซะ” เสียงคล้ายต้องการตวาดเฉียบขาดแต่สำหรับกู้เฉียวจิงมันดูเบาไม่ต่างจากเสียงยุงบินได้ยินแล้วรำคาญใจมากกว่าหวาดกลัว
“นี่มันอะไรกัน” สิ้นเสียงก็ปรากฏร่างหญิงชราผู้หนึ่ง
เสิ่นอันเห็นผู้ที่มาก็รีบพาร่างเดินออกไปรับ
“ท่านแม่...ท่านมาได้อย่าง ผู้ใดปากไวไปรบกวนท่าน”
“เจ้ายังกล้าตำหนิผู้อื่น หากข้าไม่มา จวนหงอี้โหวได้ลุกเป็นไฟแน่แท้”
เหล่าลูกหลานต่างพากันส่งยิ้มไม่เป็นธรรมชาติแล้วคารวะ
เสิ่นอันประครองฮูหยินผู้เฒ่าขึ้นไปนั่งตรงท
