ตื่นเช้าเมื่อได้สติ เกาเหยาชุนก็นั่งรถม้าออกไปจากจวนทันที กู้เฉียวจิงได้ยินข่าวก็ยิ้มที่มุมปาก
รอคอยอย่างใจจดใจจอ วันนี้จะมีอะไรมาอีกนะ
ด้วยท่าทีที่ปกติสุขของกู้เฉียวจิง ทำให้คนในเรือนชิงตะวันไม่รู้สึกว่ามีสิ่งใดผิดปกติ เหล่าบ่าวไพร่ยังคงทำงานตามหน้าที่เฉกเช่นเคย ต่างจากเรือนหลัก
เรือนหลัก
ผู้ใดจะอยู่อย่างปกติได้ มีองค์รักษ์จำนวนหนึ่งเดินขวักไขว่ในจวนโดยที่ไม่ใช่คนของตนเอง
เสิ่นอัน เสิ่นฮูหยินและพ่อบ้านเฉิง เร่งปรึกษากันทว่า พวกเขาต่างนิ่งมาครู่ใหญ่โดยไม่มีใครเอ่ยวาจาราวกับคนใบ้
“หงอี้โหวส่งข่าวมาหรือยัง”
“ยังขอรับ ข้าน้อยก็ร้อนใจรออยู่เช่นกัน”
ในขณะนั้นอี้เหมยก็เดินเข้ามา
“คารวะนายท่าน คารวะฮูหยิน” เสิ่นฮูหยินเห็นอี้เหมยก็ลุกขึ้นอยากจะด่าทอนางว่าทว่าถูกมือของเสิ่นอันดึงเอาไว้ก่อน
“อี้เหมย คนที่เรือนชิงตะวันเป็นอย่างไรบ้าง” น้ำเสียงไม่ได้เฉียบขาดแฝงความประนีประนอมหลายส
