“ลินเอ๊ย...ยัยโง่ ยัยงี่เง่า”
คีรีมายิ่งฟังยิ่งปวดใจตามจนแทบอยากจะร้องไห้
“สัญญากับลินนะ” เกวลินขอร้องรุ่นพี่สาวอีกหนด้วยสีหน้าเว้าวอนหมดหัวใจ “แล้วพอทุกอย่างโอเคแล้ว ยังไงลินก็คงจะคิดได้เองว่าจะทำยังไงต่อไป”
“อย่าได้คิดหนีไปจนไม่ติดต่อพี่นะ” คีรีมาสำทับอย่างหนักแน่น แต่ก็เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเธอจะทำตามที่เกวลินขอ “สัญญานะ ยังไงในท้องลินก็หลานพี่ แม่พี่กับป๋าไม่มีทางทิ้งลิน ถ้าพี่ภามทิ้งลินแต่คนอื่นๆ จะไม่มีวันทิ้ง โดยเฉพาะที่ลินมีหลานของตระกูลเศรษฐวัฒน์อย่างนี้!”
เกวลินพยักหน้ารัก อีกครั้งที่น้ำตาของเธอร่วงรินอย่างห้ามไม่อยู่
เธอทั้งปวดใจและทรมานไปหมด แต่กลับไม่รู้ว่าตนเองควรจะทำอย่างไรต่อไปดี
บางทีอาจจะมีทางออกให้เธอเลือกเดินสักทาง แล้วความเจ็บปวดของเธอคงจะสิ้นสุดลง
ระหว่างที่กำลังจมอยู่กับความคิดของตนเอง เสียงกริ่งที่ดังขึ้นจากหน้าประตูก็ทำให้เธอกับคีรีมาชะงัก แล้วมองหน้ากันด้วยควา
