ท่านพี่ได้โปรดอย่าลืมข้า

ตอนที่ 3 เกิดอะไรขึ้น (1)

ตอนที่ 3 เกิดอะไรขึ้น (1)

เสียงสายฟ้าที่ฟาดลงมาจนดังสนั่นหวั่นไหว แสงสว่างวาบจนแสบตา ราวกับว่าดวงตานั้นกำลังถูกไอร้อนจากหม้อหม่าล่าสายพานที่ชอบกินพวยพุ่งใส่จนเกือบจะมืดบอด เป็นเหตุให้เฟยหลงสะดุ้งตื่นจากความฝันนั้น ฝันที่เธอกำลังงุนงงและปะติดปะต่อเรื่องราวที่เห็น ก่อนจะขยับเปลือกตาขึ้นมากะพริบถี่

รอบดวงตาสวยยังสัมผัสได้ถึงความแสบร้อน ราวกับว่ามันพึ่งผ่านการร้องไห้หนักมาหมาด ๆ เฟยหลงพยายามใช้สายตาของตนโฟกัสไปรอบกาย ทั้งที่รอบกายของเธอในตอนนี้นั้นมีเพียงความมืดมิด ก่อนจะนึกบางอย่างออกรู้สึกว่าช่วงก่อนหน้านี้เธอจะฝันถึงเรื่องราวอะไรสักอย่าง แต่เมื่อเค้นสมองมากเท่าไหร่กลับนึกออกเพียงไม่กี่อย่าง

“หญิงสาว..กระท่อม.. ฮองเฮา.. ฮ่องเต้.. สนม.. แล้วอะไรอีกนะ”

เฟยหลงนอนจ้องมองความมืดสนิทอย่างนึกประหลาด ห้องนอนของเธอมืดสนิทเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ไม่มีแม้แต่แสงสว่างจากโคมไฟที่หัวเตียงที่เปิดเป็นประจำ ไม่มีแสงไฟจากโน๊ตบุ๊คเครื่องโปรดที่มักจะอยู่บนเตียงไม่เคยห่าง

เธอดันตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างยากลำบากมือไม้ปัดป่ายไปรอบตัว แต่สัมผัสแรกที่เธอได้รับมันกลับเป็นความแข็งของเตียงไม้ที่ไม่คุ้นเคย ซึ่งแน่นอนนี่ต้องไม่ใช่เตียงนุ่มฟูหนาเก้านิ้วสุดที่รักของคนอย่างหลี่เฟยหลงเป็นแน่

“ไม่เอานะ ไม่เอาแบบนี้ ยังฝันไม่ตื่นอีกเหรอ”

ความประหลาดใจนี้สร้างความรู้สึกหวาดกลัวจนลำคอของเธอนั้นแห้งผาก ไม่รู้เลยว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกับตัวเองกันแน่ และไม่แม้แต่จะรับรู้ได้เลยว่าที่นี่คือที่ไหน เมื่อเธอเริ่มตั้งสติจมูกได้กลิ่นหอมของสมุนไพรบางชนิดที่ทำให้รู้สึกเย็น ลอยเข้ามาแตะที่ปลายจมูกอย่างกลิ่นที่คุ้นเคย

“กลิ่นอะไรกัน เหมือนยาดมเลยแฮะ”

เฟยหลงใช้ความพยายามอย่างมากที่จะเพ่งสายตามองในความมืดที่แทบจะเรียกได้ว่ามืดสนิท เมื่อรู้แล้วว่าความพยายามใช้สายตานั้นไม่ได้ผล จึงเลือกที่จะเปลี่ยนมาใช้จมูกสูดดมกลิ่นเพื่อเดินตามความหอมนั้นแทน

สองมือปัดป่ายไปรอบตัวอย่างระมัดระวัง สองเท้าก้าวเดินห่างจากเตียงไม้มาได้ไม่มากนัก ปลายนิ้วสัมผัสได้ถึงบานไม้ที่มีขนาดใหญ่ จากการสัมผัสปัดป่ายไปทั่วทั้งบานแล้ว จากขนาดแล้วน่าจะเทียบเท่ากับบานประตูเห็นจะได้

เธอใช้มือควานหาลูกบิด แต่จนแล้วจนรอดกลับไม่มีจุดไหนที่บ่งบอกได้เลยว่านั่นคือสิ่งที่เธอตามหา หลี่เฟยหลงใช้ปลายนิ้วแตะไปที่บานไม้นั้นพร้อมทั้งใช้แรงดันนิดหน่อย บานไม้บานนั้นก็เปิดออกอย่างง่ายดาย

ความสว่างจากด้านนอกปะทะเข้ากับสายตาด้วยความกะทันหัน ทำให้เธอหลับตาลงอย่างรวดเร็ว ทิ้งเวลาไว้เกือบนาทีเปลือกตาจึงเริ่มขยับเปิดขึ้น เมื่อสายตามองเห็นด้านนอกได้ชัดเจนแล้วกลับยิ่งทำให้เฟยหลงนั้นยืนนิ่งราวหุ่นปั้น

แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง ภาพด้านหน้าที่ปรากฏต่อสายตาของเธอนั้นคือหม้อดินเผาใบใหญ่สามสี่ใบที่คุ้นตา ตั้งอยู่บนเตาฟืนทำหน้าที่ต้มสมุนไพรจนส่งกลิ่นหอมโชยออกมา

“ฝันนานเกินไปแล้วนะ..ตื่นสิ!”

แม้นจะยืนถกเถียงกับตัวเอง แต่ข้างหม้อต้มยานั้นมีสมุนไพรหน้าตาประหลาดวางเรียงรายหลายชนิด ถัดจากนั้นมีโคมไฟสีส้มสลัวที่ดูยังไงก็ไม่ทันสมัยตั้งอยู่กลางห้องเพื่อส่องแสงสว่าง ห้องนี้ดูคุ้นมากราวกับห้องของหญิงผู้นั้นที่เธอเห็นในความฝันไม่มีผิด

"นี่มันอะไรกันเนี่ย ทำไมไม่ตื่นสักทีหลี่เฟยหลง!"

เฟยหลงที่คิดได้ดังนั้น จึงยกฝ่ามือของตัวเองข้างหนึ่งตบเข้าที่ใบหน้าของเธอสุดแรง เพื่ออยากทดสอบว่าที่นี่ยังเป็นความฝันหรือไม่ แต่เมื่อฝ่ามือนั้นกระทบเข้ากับเนื้อนิ่มที่แก้ม ความรู้สึกที่เจ็บจนชาทำให้เธอมั่นใจได้เลย แม้ว่าจะไม่ได้ส่องกระจกแต่มั่นใจเป็นอย่างมากว่าต้องเกิดรอยนิ้วขึ้นมาทั้งห้านิ้วแน่นอน

“โคตรเจ็บเลย อะไรเนี่ย.. นี่ไม่ใช่ความฝันเหรอ”