"ผมไม่ได้สนใจเขาอีกแล้วล่ะครับคุณแม่ ไม่ว่าเขาอยากร้องขอความช่วยเหลืออะไรผมก็คงจะทำให้ไม่ได้ เอ็นดูเขาเอ็นเราขาดมันก็ไม่ไหวนะครับคุณแม่ ผมไม่อยากเสียครอบครัวของผมไปนานกว่านี้อีกต่อไปแล้ว"
สีหน้าที่ดูหงุดหงิดนิ่งขรึมขึ้นอีกครั้ง ทั้งคุณทรงพลและคุณเพียงเพ็ญต่างหันหน้าไปมองสบตากันอีกครั้ง ไม่ใช่ว่าไม่เห็นใจคนเป็นลูกเลย แต่ทุกอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้อาจจะทำให้ลูกชายโตขึ้นและคิดไตร่ตรองให้มากขึ้นกับเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นในอนาคตข้างหน้า
"สวัสดีครับทุกคน โอ้โหทำไมแลดูเคร่งเครียดกันจังเลยครับนี่" ปัทกรณ์เพิ่งเดินทางกลับมาถึงที่บ้านเอ่ยแซวขึ้น ก่อนจะนั่งลงข้างกายน้องชายด้วยอีกคน ฝ่ามือหนาตบลงบนบ่าคนเป็นน้องดังป้าบเข้าให้
"มาทุกวันเลยนะ ไม่ย้ายมานอนบ้านนี้ให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยวะปุณณ์"
"ไม่ครับ แค่แวะมากินข้าวเฉย ๆ พรุ่งนี้ว่าจะไม่มาแล้ว บ้านนี้มีแต่คนใจร้ายและแล้งน้ำใจ" พร้อมกับปรายสายตาไปจ้อ
