จากบ้านมินตราไปจนถึงบ้านของปุณณวัฒน์ใช้เวลาขับรถเกือบชั่วโมง ฝ่ามือเรียวกดกริ่งที่ประตูหน้าบ้านอยู่นาน ร่างสูงของเจ้านายที่คถ้นหน้าก็เดินเสยผมออกมาหาเหมือนกับหงุดหงิดนัก
"สวัสดีค่ะคุณปัท" มินตราทักทายเจ้านายคนใหม่ขึ้นอย่างแปลกใจ ปัทกรณ์ก็อยู่บ้านหลังนี้ด้วยหรือไงกันนะ
"คุณมาหาใครเหรอครับมินตรา?" ทั้งที่รู้อยู่เต็มอก แต่ชายหนุ่มก็ยังถามตามมารยาทอยู่ดี
"แอลลี่ค่ะ แอลลี่อยากมาหาปุณณ์ สวัสดีคุณลุงเขาสิแอลลี่" มินตราหันไปสั่งลูกสาว ซึ่งหนูน้อยก็ทำตามอย่างว่านอนสอนง่าย
"สวัสดีครับ มาหาลุงปุณณ์เหรอ หนูอยากมาหรือว่าใครอยากพามากันแน่นะ" สายตาคมของปัทกรณ์หันไปจ้องมองหน้าแม่ของเด็กอย่างรู้ทันเธออีกครั้ง คิดจะเอาลูกมาเป็นสะพานเพื่อทอดหาน้องชายของเขาอยู่สินะ ผู้หญิงอะไรช่างหน้าด้านหน้าทนและยังหน้าไม่อายมากเช่นนี้เพิ่งจะเคยเห็น
มินตราจ้องมองหน้าพี่ชายของปุณณวัฒน์อย่างไม่พอใจ ปัทกรณ์จงใจกีดกันเธอให้
