แต่หัวใจของเขามันสุดจะควบคุมได้แล้ว...
“ฉัน... ไม่รบกวนคุณนานหรอกค่ะ”
เควินเดินผ่านร่างเล็กไปยังตู้เสื้อผ้าแบบฝังผนังที่อยู่ห่างออกไปค่อนข้างมาก วรันธารามองตามความเย็นชานั้นไปอย่างน้อยใจ
“ฉันก็แค่จะมาบอกคุณว่า...” หล่อนหยุดพูด และรีบกะพริบไล่หยาดน้ำตาทิ้ง “ฉันจะไปวอชิงตันวันพรุ่งนี้” ความจริงนัดหมายของหล่อนกับณดาคืออาทิตย์หน้า แต่หล่อน... หล่อนทนเห็นเควินอยู่ใกล้กับไครี่ย์ไม่ได้อีกแล้ว หล่อนทนไม่ได้!
คนตัวโตหันขวับกลับมามอง “ไปหาคนที่คุณคุยด้วยเมื่อกี้นี้น่ะหรือ”
“คุณ... เห็นหรือคะ”
เควินไม่ตอบ แต่เดินกลับมาหยุดตรงหน้า มือยังคงกลัดกระดุมเสื้ออยู่ตลอดเวลา
“เอ่อ ค่ะ”
เควินแค่นยิ้มหยัน
“คงจะคิดถึงกันมากสินะ ถึงได้ตัดสินใจบินไปทันทีที่คนนั้นโทรมาชวน”
“เอ่อ... เรามีนัดกันมาก่อนหน้านี้แล้วล่ะค่ะ”
“อ๋อ นัดกันมาก่อน งั้นตลอดเวลาที่อยู่กับผม คุณก็เอาแต่คิดถึงไอ้คนนี้ใช่ไหม”
วรันธาราแปลก
