“จะรีบไปหามันสินะ!”เควินแทบหายเมาเลยทีเดียว เมื่อก้าวเข้ามาในห้องนอนแล้วเห็นกระเป๋าเดินทางของวรันธาราวางอยู่กลางห้อง
คนถูกตวาดน้ำตาซึม หัวใจเต้นอ่อนล้าด้วยความปวดร้าวทรมาน
เควินพึ่งกลับมาหลังจากออกไปทั้งคืน... ออกไปพร้อมกับไครี่ย์ ความหวงแหนที่ไร้สิทธิ์ทำงานเกินหน้าที่ หล่อนกัดปากจนเจ็บ ขณะเงยหน้าขึ้นสบประสานสายตากับคนใจดำ
“ก็แล้วแต่คุณจะคิดค่ะ”
“ก็แล้วแต่จะคิดหรือ!”
“โอ๊ย... ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บ” เมื่อถูกฝ่ามือใหญ่ขยุ้มที่ต้นแขนทั้งสองข้างเต็มแรง ความเจ็บระบมจนกระดูกแทบหักก็ระเบิดขึ้น หญิงสาวพยายามดิ้นรน
“ปล่อยนะ เจ็บ...”
“เจ็บด้วย? คนอย่างคุณเจ็บเป็นด้วยหรือวรันธารา!”
หยาดน้ำตาร่วงกราวลงอาบแก้ม ขณะมองเขาอย่างตัดพ้อ “ฉันก็มีหัวใจ ทำไมฉันจะเจ็บไม่เป็นคะ”
เควินกัดฟันแน่น ดวงตาของเขายามนี้มืดลึกและเต็มไปด้วยโทสะแรงกล้า
“ผู้หญิงอย่างคุณ... ไม่มีวันเจ็บได้เท่ากับผมหรอก”
วรันธาราสะอื
