“ฉันหวังดีกับเธอเสมอนะณดา แต่กับพี่ขุน ฉันว่าเขาไม่เหมาะสมกับผู้หญิงไร้เดียงสาแบบเธอหรอก เธออ่อนต่อโลกเกินไป ซื่อมากจนถูกหลอกมาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว”
ณดาตาเศร้า พลางก้มหน้า ตอบเสียงเบา “ผู้หญิงเชยๆ เฉิ่มๆ อย่างฉัน ไม่มีสิทธิ์เลือกหรอกธาร”
“ทำไมจะไม่มีสิทธิ์เลือกล่ะ เธออย่าตีค่าตัวเองต่ำนักสิ”
ณดาน้ำตาซึมขอบตา พลางพูดถึงอดีต “เพราะฉันโง่ ไม่ฉลาด ทำให้ฉันมักถูกเพื่อนๆ แกล้งเสมอ และถ้าวันนั้น... พี่ขุนไม่เข้ามาขวางเอาไว้ ฉันอาจจะถูกตบทำร้ายจนตายไปเลยก็ได้”
วรันธารากุมมือเพื่อนรักเอาไว้ และบีบเบาๆ อย่างเห็นใจ “วันนั้นใครเห็นก็ต้องเข้าไปช่วยกันทั้งนั้นแหละ แต่แค่บังเอิญเป็นพี่ขุนเท่านั้นแหละ”
“แต่ยังไงซะพี่ขุนก็ช่วยฉันเอาไว้จากเพื่อนเกเรพวกนั้น ฉันจึงไม่อาจจะโกรธพี่ขุนได้ แม้ว่าเขาจะนอกใจฉันมากมายก็ตาม”
“เธอทำได้สิ ณดา ฟังฉันนะ บุญคุณของเธอกับพี่ขุนน่ะมันจบกันไปแล้ว ตั้งแต่วันที่เธอให้พี่ขุ
