เสน่หารัก นางร้าย

บทที่5 เริ่มเคลือบแคลงใจ

ว่าที่สะใภ้บ้านธำรงการ พิสุทธิ์ถูกว่าที่แม่สามีเรียกตัวมาที่บ้านเร่งด่วน ทันทีที่เห็นใบหน้าหญิงสาวคนนั้นคล้ายคลึงกับคนที่พวกเธอเคยสมรู้ร่วมคิดฆ่าตายเมื่อหนึ่งปีก่อน

“แม่ไม่อยากจะเชื่อว่าคุณดนูภพแอบมีลูกสาวบุญธรรมอยู่ด้วย แถมหน้าผู้หญิงคนนั้นเหมือนกับนังน้ำผึ้งไม่มีผิด แม่กลัวว่าผู้หญิงคนนั้นรู้สึกไม่ชอบมาพากล”

หญิงวัยกลางคนรู้สึกไม่ดี เพียงเห็นหน้าลูกสาวบุญธรรมของท่านดนูภพแวบแรก สายตาเธอคนนั้นหันมาจ้องมองพวกเธอด้วยประกายบางอย่างที่คาดไม่ถึง

“พิเองก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกับคุณแม่รู้สึกเช่นกันค่ะ แต่ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะมาไม้ไหน พิก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น สิ่งเดียวที่พิต้องการมากคือการได้เป็นเจ้าสาวคนเดียวของพี่บูม”

“ถ้าเป็นเรื่องบูรพา ลูกชายตัวดีของแม่ล่ะก็ หนูพิไม่ต้องเป็นห่วง แม่จะจัดการเอง”

“อย่าให้ชักช้าไปมากกว่านี้ ถ้าแม่ยังจัดการพี่บูมมาบังคับแต่งงานกับพิไม่ได้ พิจำเป็นต้องใช้วิธีของพิอย่างจริงๆ จังๆ สักที” หญิงสาวเองก็เบื่อครอบครัวนี้เต็มทน แต่เธอทนเพื่อคำสั่งของคุณพ่อตัวเองต่างหาก

'ลูกพิต้องเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของบ้านธำรงการ ซึ่งเป็นบ้านของคุณหญิงเภตราให้ได้เร็วที่สุด เหมืองทองคำและบริษัทเพชรพลอยที่คุณหญิงดูแลอยู่จะต้องมาเป็นของเราสองคนพ่อลูก'

“หนูพิเป็นเด็กดี เรียบร้อย เก่งทั้งงานบ้านงานเรือน มีจิตใจสวยงามทั้งกายทั้งใจขนาดนั้น ทำไมลูกชายของแม่ถึงไม่สนใจแม้แต่จะเหลียวหันกลับมามองบ้างสักนิดก็ไม่มี ไม่รู้ทำไม”

“คงจะโกรธและชิงชังพิเรื่องนั้นแหละค่ะคุณแม่ พิไม่ได้ตั้งใจจะสั่งลูกน้องให้ฆ่าคนรักของพี่บูมเลยนะคะ ลูกน้องหน้าโง่นั่นต่างหากที่ปืนลั่นใส่ร่างของมันเอง ช่วยไม่ได้!”

พิสุทธิ์สะใจคนรักเก่าของคู่หมั้นหนุ่มมากกว่าที่ตายตรงหน้าพวกเธอ แต่คุณหญิงเภตรากลับคิดต่างกันออกไป

“แม่สงสัยบางอย่างเกี่ยวกับตัวนังมธุรส”

“สงสัยอะไรเหรอคะคุณแม่”

“หนูพิไม่เห็นหรือไงว่าสายตามันที่หันมองมาทางบูรพา มันเหมือนสายตาโหยหา คิดถึง คนรักเก่าของมัน แม่สงสัยว่านังน้ำผึ้งจะยังไม่ตาย” ลางสังหรณ์ของเภตราเริ่มเคลือบแคลงใจ และทุกครั้งมันเป็นเรื่องจริง

“คนตายไปแล้ว ไม่สามารถฟื้นคืนกลับมาได้อีกหรอกค่ะคุณแม่ ตายก็คือตายไปแล้ว ผู้หญิงคนนั้นอาจเป็นหน้าเหมือนกัน แต่ถ้ามันยุ่งกับพี่บูมของพิอีก จุดจบมันไม่สวยกว่านังน้ำผึ้งหลายร้อยเท่าแน่!”

...........

มือแกร่งเลื่อนทาบตรงหน้าอกข้างซ้ายพลางฟังเสียงของหัวใจเมื่อครั้งที่สบตาเธอคนนั้นครั้งที่สอง บูรพาไม่เคยรู้สึกหัวใจเต้นแรง หวั่นไหวกับผู้หญิงคนไหนยกเว้นน้ำผึ้ง คนรักที่เขารักมาก

ไม่ใช่มธุรสมีหน้าตาแค่คล้ายคลึงกันกับน้ำผึ้งเท่านั้น แววตาความห่วงใย ความอ่อนไหวและพฤติกรรมแสนดีแฝงด้วยความเข้มแข็งอดคิดถึงน้ำผึ้งไม่ได้ เหมือนกับว่าเธอไม่ได้จากเขาไปไหนแม้แต่นิดเดียว

“มธุรส ทำไมผมต้องคิดถึงแต่เธอด้วย”

บูรพาเริ่มรู้หัวใจตัวเองว่ากำลังหลงรักเสน่ห์ความสวยใสปนความเซ็กซี่ขยี้ใจเพศตรงข้ามอย่างเขาอย่างจัง ผู้หญิงชื่อน้ำผึ้งผู้รักแรกกลับลืมหายง่ายดาย มีมธุรสเข้ามาแทนที่เต็มสี่ห้องหัวใจเรียบร้อย

“เบอร์แปลกๆ ของใครโทรมา” ระหว่างที่กำลังคิดหาวิธีเข้าหาทางจีบลูกสาวมหาเศรษฐีอยู่นั่นเอง

มือหนาใหญ่กดรับสายเบอร์แปลกที่โทรมา เพียงได้ยินคำพูดแสนหวานรู้เลยว่าคนนั้นคือหัวใจของเขาที่เรียกร้อง

“ขอโทษที่รบกวนเวลาส่วนตัวของคุณบูรพานะคะ พอดีฉันเป็นตัวแทนบริษัทผลิตภัณฑ์น้ำหอมที่นำวางขายที่ห้างสรรพสินค้าของคุณนะคะ”

“คุณมธุรส!”

“ถึงขนาดจำเสียงของรสได้หรือคะ แบบนี้เราค่อยคุยกันยาวหน่อย” มธุรสยิ้มกระหยิ่ม เธอเริ่มทำตามแผนล่อหลอกให้เหยื่อออกมาติดกับ

“คุยโทรศัพท์ทางนี้มันไม่สะดวก ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้คุณรสพอจะมีเวลาว่างไหมครับ ผมจะชวนคุณรสไปดินเนอร์และคุยกันเรื่องธุรกิจของเรา ดีไหมครับ”

“ดีเหมือนกันค่ะ รสเองเพิ่งรับงานนี้จากพี่ชายของรสเป็นงานแรกของการทำงาน หวังว่าคุณบูรพาจะใจดีกับทางบริษัทของพี่ชายรสนะคะ”

“สำหรับสาวสวยอย่างคุณมธุรส ผมใจดีกับคุณเสมอครับ เย็นนี้เจอกันที่ร้านอาหาร เดี๋ยวผมจะให้เลขาของผมส่งข้อมูลไปให้คุณ”

“ขอบคุณค่ะ แล้วเจอกันค่ะคุณบูรพา”

ทันทีที่วางสายจากสาวสวยเซ็กซี่ลงไปสักพัก เจ้าของห้างสรรพสินค้าใหญ่ชื่อดังสั่งเลขาหนุ่มจัดเตรียมหาชุดสูทให้เขาดูดีมากที่สุด คืนนี้จะทำให้เธอประทับใจในตัวเขาให้ได้

“คุณมธุรส ผมจะต้องจีบคุณติดให้ได้”

.........

“น้องรสแน่ใจเหรอว่าทำตามแผนนี้ เขาจะไม่สงสัยว่ารสคือคนรักเก่าที่ตายไปแล้วนั้น พี่เป็นห่วงความปลอดภัยของรส”

ดนุภัทรนั่งฝั่งตรงข้ามกับน้องสาว เขาได้ยินทุกคำพูด ทุกประโยคที่หญิงสาวนัดอดีตคนรักออกไปทานข้าวเย็นด้วยกันโดยเอางานมาเป็นข้ออ้าง ถึงจะรู้ว่ามันเป็นแผนการแก้แค้นพิสุทธิ์ คู่หมั้นของบูรพาก็ตาย เขารู้จุดประสงค์ความต้องการลึกๆ ว่ามธุรสอยากกลับไปหาคนรักของเธอ

“พี่ภัทรไม่ต้องตามไปนะคะ รสขอเวลาส่วนตัวกับพี่บูมของรส หนึ่งปีเต็มที่รสจำเป็นต้องห่างไกลจากพี่บูม รสมั่นใจว่าพี่บูมไม่มีสมรู้ร่วมคิดกับแม่ตัวเองเพื่อกำจัดรสหรอกค่ะ”

“ทำไมน้องรสถึงมั่นใจในตัวเขามากมายขนาดนั้น เขาเป็นลูกแม่กันนะ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าแม่ของตนคิดทำอะไร” ดนุภัทรเตือนสติน้องสาวบุญธรรม

“พี่บูมรับเลี้ยงรสมาตั้งแต่รสสูญเสียคุณพ่อคุณแม่ที่ถูกพวกเจ้าหนี้ยิงตาย พี่บูมดูแลรสมาตลอด ถ้าไม่มีพี่บูมคอยช่วยเหลือรสในวันนั้น รสคงไม่มีชีวิตอยู่เหมือนทุกวันนี้หรอกค่ะพี่ภัทร”

มธุรสนึกย้อนความรัก ความทรงจำที่ดีของน้ำผึ้ง เด็กสาวกำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่อายุ15ปี มีชายหนุ่มคนหนึ่งยื่นมือมาส่งเสียเลี้ยงดู เขาชื่อว่าบูรพา แก่กว่าเธอหลายปีจึงเรียกว่าพี่ จะหาว่าเขา 'เลี้ยงต้อย' เด็กก็ได้ เพียงแค่เธอโตเป็นสาวสะพรั่ง เขาขอเธอเป็นแฟนทันที

“พี่เข้าใจความรู้สึกของน้องรส พี่จะให้อิสระน้องและจะไม่ขัดขวางน้องรสอะไรทั้งสิ้น พี่ขอตัวก่อนแล้วกัน คุณสุวินดากำลังรอพี่อยู่”

ดนุภัทรแอบหน้าเศร้าสลดที่ตัวเองเป็นส่วนเกิน มธุรสเห็นเขาแค่พี่ชาย(ไม่แท้) ชายหนุ่มนัดเพื่อนสาวที่สนิทมากกำลังกลับมาจากต่างประเทศเย็นนี้

“ทำไมใจฉันเจ็บจี๊ดแปลกๆ เมื่อพี่ภัทรเอ่ยชื่อผู้หญิงคนอื่น ยัยรส คนที่แกต้องคิดถึง ต้องทวงคืนคนรักของแกคือพี่บูมนะ” หญิงสาวหักห้ามใจตัวเองไม่ให้รู้สึกเกินเลยมากกว่าสถานะพี่น้อง คนที่เธอรักคือบูรพาเท่านั้น

__________

พิสุทธิ์ได้รับรายงานจากลูกน้องพ่อเธอว่าว่าที่เจ้าบ่าวแอบนัดผู้หญิงคนอื่น มือเรียวเล็กเก็บกดอารมณ์โมโหหึงหวงคู่หมั้นก่อนจะเดินออกจากบ้านตัวเอง

“ลูกพิ นั่นลูกจะไปไหนเหรอ”

น้ำเสียงเข้มทุ้มใหญ่เอ่ยทักท้วงลูกสาวคนเดียวของท่าน มาเฟียสีเทา อันเดร ลูเซียโน่ บิดาผู้มีอิทธิพลมากที่รักและหวังดีแก่เธอคนเดียว

“พิจะไปหาคู่หมั้นของพิค่ะคุณพ่อ ลูกน้องของพ่อบอกว่าพี่บูมออกลายเจ้าชู้ นัดผู้หญิงคนอื่นไปทานข้าวที่ร้านของพิค่ะ” ลูกสาวเอาแต่ใจตัวเองโมโหร้าย ร้านอาหารชื่อดังแถวนั้นเป็นร้านที่พ่อยกให้เธอดูแลเกือบทั้งหมด

“ทำไมลูกพิถึงไม่รวบหวงรวบหางคู่หมั้นของลูกไปเลยล่ะ พอพวกผู้หญิงรู้ว่าเขามีเมียแล้วก็จะไม่มายุ่งของของลูกอีก เชื่อพ่อ รวบหวงรวบหางตอนนี้เพื่อเหมืองทองของเราในอนาคต”

“ใจจริงพิก็อยากทำแบบนั้นนะคะพ่อ แต่พี่บูมรู้ทันแผนของพิตลอดเวลา พิไม่รู้จะทำยังไง ไหนจะเรื่องผู้หญิงคนนั้นที่มีหน้าตาคล้ายคลึงคนรักเก่าของพี่บูม พิชักสงสัยว่านังน้ำผึ้งมันอาจจะยังไม่ตาย บางทีมันอาจจะกลับมาแก้แค้นพิที่ทำให้มันต้องบาดเจ็บเจียนตาย!”

“ถ้าลูกพิกลัวว่ามันอาจจะกลับมาแก้แค้นลูก พ่อจะส่งคนให้กำจัดมันตอนนี้ มันจะไม่ต้องมาเป็นเสี้ยนหนามหัวใจของลูกพิอีก” คนเป็นพ่อเอ่ยเสนอความคิดเลวแก่ลูกสาว

“ดีเหมือนกันค่ะ เพราะพิก็เกลียดมัน เพียงแวบแรกพิรู้สึกว่านังมธุรสจ้องจะหาเรื่องพิสุทธิ์เพียงคนเดียว”