หวันยิหวาแต่งงานมาได้ประมาณสามเดือน หากแต่ข้าวของกลับมากจนน่าตกใจ.. ก็ภูดิศขยันซื้อให้เสียเหลือเกิน เสื้อผ้าที่แขวนเต็มตู้ โดยที่บางตัวยังไม่มีโอกาสได้ใส่เลยสักครั้ง เพราะหาโอกาสใส่ไม่ได้ แล้วไหนจะของใช้ส่วนตัวกระจุกกระจิกอีกมากมาย
เอื้อมจันทร์กำกับแม่บ้านทุกคนด้วยตัวเองเพื่อความเป็นระเบียบและไม่ขาดตกบกพร่อง เพราะไม่อย่างนั้น.. โดนเจ้านายอย่างดวงใจตำหนิเป็นแน่ แต่เห็นข้าวของแล้วพาลให้คิดถึงเจ้าตัว ตั้งแต่หวันยิหวาเข้ามาอยู่ที่นี่บรรยากาศก็ดีขึ้นมาก มีเสียงคุยเจื้อยแจ้วสมกับเป็น...บ้าน
ดวงใจปาดหางตาเบาๆ เมื่อคิดถึงพ่อเลี้ยงแสนคำ นี่ขนาดเขาจากไปได้เกือบจะครบปีแล้ว เธอก็ยังไม่ชิน ยังคิดถึงเขาอยู่และคิดว่ามีเขาอยู่ด้วยเสมอ เพราะถูกวันเขาก็อยู่แต่ในไร่พลางนึกถึงลูกสาวของเธอ เพราะตอนนี้หวันยิหวาก็กำลังเตรียมอาหารกลางวันไปส่งให้ภูดิศในไร่
“ยิหวาไปก่อนนะแม่ แล้วแม่ก็อย่าลืมทานข้าวเที่ยงนะคะ”
“
