ไป๋ซูเม่ยยิ้มและเดินไปที่ห้องยา เว่ยเฟิงหรงมองนางด้วยความรู้สึกหลากหลาย คิดไม่ถึงว่านางจะทำให้เขาเห็นหลาย ๆ อย่างและคิดได้ คนบางคนต่อหน้าดูอ่อนหวานแต่ลับหลังกับร้ายดุจอสรพิษ
ตอนแรกเขาก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดนางจึงเดินกลับไปที่เรือนพักแต่เมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า ทั้งท่าทางและคำพูดของหร่วนเย่เหมยก็ทำให้เขารู้ว่าเขาเลือกคนไม่ผิด
“เจ้ารู้อยู่แล้วงั้นหรือ”
“ท่านหมายถึงเรื่องใดเจ้าคะ”
“แม่นางหร่วนผู้นั้น เจ้าคิดว่านางมาที่นี่เพราะข้างั้นหรือ”
“ใช่แน่นอน นางชื่นชมท่านมานานแล้วนี่เจ้าคะท่านอาจจะไม่รู้ตัว แต่มีสตรีใดในหยางโจวบ้างที่จะมีโอกาสได้พบซื่อ
จื่ออย่างท่านและยังมีโอกาสได้พักจวนเดียวกันเช่นนี้”
“แต่วันนี้เจ้ากลับหักหน้านางเสียจนนางทำตัวไม่ถูกเลยนะ”
“หึ ข้าไม่คิดว่าคนเช่นนางจะทำได้หรอก”
“เจ้าไว้ใจข้าขนาดนั้นเลยงั้นหรือ”
“หากคนเราชอบกันง่ายเพราะมารยาเพียงเท่านั้นลู่หลินคงทำสำเร็จไปนานห
