ไป๋ซูเม่ยเดินกลับมายังข้าง ๆ สนาม เหยียนเฟยหย่ายืนคุยอยู่กับองค์ชายสามและเหยียนจินสือ ข้าง ๆ ยังมีเว่ยเฟิงหรงอีกคนที่ยังยืนอยู่
เมื่อนางเห็นเขาความโกรธก็ผุดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้แม้ว่าจะเป็นสิ่งที่ถูกต้องที่เขาช่วยลู่หลินออกมาแต่ลู่หลินก็เป็นคนทรยศที่เกือบทำให้เขาต้องตาย
“ซูเม่ย!! เจ้าหายไปที่ใดมานานขนาดนี้ หากเจ้ายังไม่กลับมาข้าจะขอให้องค์ชายสามส่งคนไปตามหาเจ้าแล้วนะ”
ไป๋ซูเม่ยค่อย ๆ ปัดมือของเว่ยเฟิงหรงออกและเดินไปหาเหยียนเฟยหย่าที่มีสีหน้าร้อนรนเช่นกันแต่เมื่อเห็นนางกลับมาอย่างปลอดภัยก็รีบเดินมาจับมือนาง
“น้องหญิงเจ้าไปที่ใดมาข้าตกใจแทบแย่ หากรู้ว่าเจ้าไม่คุ้นเคยกับในวังข้าน่าจะไปกับเจ้าด้วย”
“พี่หญิงไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ ข้าแค่เดินหลงไปไม่ไกลโชคดีที่มีคนบอกทางจนเดินกลับมาถูก ไม่ต้องห่วงนะเจ้าคะข้าปลอดภัยดีเจ้าค่ะ”
“หากเจ้ากลับมาช้ากว่านี้เกรงว่าคนแถวนี้คงจะอยู่ไม่เป็นสุข หายใจไม่ทั่
