“เจ้าจะตามนางไปหรือไม่วันที่นางนัดกับเสวียนอวี่”
“หากว่าเสวียนอวี่พบข้าเขาจะไม่คิดว่าข้าใช้นางเพื่อล่อเขาออกมาและหาเรื่องข้างั้นหรือ”
“เช่นนั้น…”
“เจ้าต้องช่วยข้าแล้วจวินหานลั่ว”
“ข้างั้นหรือ!!”
สองวันถัดมา
แม้ว่าเว่ยเฟิงหรงมิได้กลับมาที่ตำหนักเลยแต่ไป๋ซูเม่ยก็มิได้คิดที่จะถามไถ่ว่าเขาจะกลับมาเมื่อใดเพราะหลังจากงานล่าสัตว์ในวันนั้นนางก็ไม่เห็นเขาและท่านอ๋องที่ตำหนักนี้อีกเลยแต่นั่นก็นับว่าเป็นเรื่องดีสำหรับนางเพราะจะได้ทำเรื่องทุกอย่างให้ง่ายขึ้น
“เป็นเช่นไรบ้างเรียบร้อยดีหรือไม่”
“เรียบร้อยดีเจ้าค่ะ”
“เช่นนั้นก็ไปกันได้แล้ว”
“คุณหนูเจ้าคะ เราทำเช่นนี้โดยที่ไม่แจ้งคุณชายเว่ยจะดีจริง ๆ หรือเจ้าคะ”
“ถึงข้าไม่แจ้ง เจ้าก็บอกกับต้าหมินทุกเรื่องอยู่แล้วมิใช่หรือ”
“คุณหนูหนูข้ามิได้ทำเช่นนั้นนะเจ้าคะ!! ข้าก็แค่…บอกเพียงว่าคุณหนูทำยาถอนพิษให้คุณชายเว่ยและรอนายท่านอยู่ที่ตำหนักเงียบ ๆ เ
