“พี่หญิง ท่านอย่าได้ทำอะไรวู่วามเป็นอันขาดนะเจ้าคะ”
“แต่ว่า!!…เจ้าก็ได้ยินที่เขาพูด”
“พี่หญิง ที่ข้านัดท่านมาที่นี่เพื่อจะช่วยท่านและสกุลเหยียนมิให้องค์ชายเสวียนอวี่หลอกใช้ให้เป็นแขนขาในการก่อกบฏเจ้าค่ะ”
เหยียนเฟยหย่าทรุดตัวลงนั่งกับโต๊ะอย่างหมดแรง นางคงไร้เดียงสาเกินไปที่คิดว่าองค์ชายสี่จะรักนางจริง ๆ จึงขอหมั้นหมายแม้ว่านางจะไม่ค่อยเชื่อใจไป๋ซูเม่ยแต่ว่า….
“องค์ชาย เหตุใดพระองค์ไม่ทำเองเล่าเพคะ”
“เฮอะ!! ใช่ว่าข้าไม่อยาก แต่ว่าเสด็จแม่ข้าคิดว่าหากมีกองทัพใหญ่สนับสนุนเรื่องจะได้ง่ายกว่านี้ ข้าก็เลยต้องทำตามรับสั่งเสด็จแม่ยอมหมั้นหมายกับนางแต่ผู้หญิงจืดชืดไร้อารมณ์ เอะอะก็อ้างธรรมเนียมปฏิบัติ แตะนิดโดนหน่อยก็คิดว่าทองจะหลุดออกจากกาย ช่างน่าเบื่อยิ่งนัก ข้าต้องการบีบเคล้นเช่นนี้….ดูดแรง ๆ เช่นนี้….”
“อ๊าา เจ็บนะเพคะองค์ชายโปรดปรานีด้วย อ๊าา แรงอีกสิเพคะ”
“ฮ่า ๆ ยอดเยี่ยมมาก ร่อนเอวเจ้
