“เสด็จพ่อ…มีอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ”
“ไป๋ซูเม่ยเจ้าช่างโชคดียิ่งนัก เจ้ารู้หรือไม่ว่าใต้ซือตงหยวนมิได้รับผู้ใดเป็นศิษย์ง่าย ๆ เช่นนี้มาก่อน”
ซูเม่ยหันไปมองเว่ยเฟิงหรง เขาพยักหน้าและยิ้มให้กับนางเพื่อเป็นการยืนยัน แต่สิ่งที่ซูเม่ยรู้สึกตกใจคือสีพระพักตร์ที่ประหลาดใจของท่านอ๋องที่มองมาที่นางมากกว่า
“เสด็จพ่อ การที่อาจารย์รับซูเม่ยเป็นศิษย์ลูกเองก็นึกสงสัยเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ และวันนี้ที่อารามหย่งหลินเองก็มีเรื่องที่น่ายินดี ลูกทับทิมต้นนั้นของเสด็จแม่ออกผลพ่ะย่ะค่ะ”
“เจ้าว่าอย่างไรนะ ทับทิมต้นนั้น!!….ออกผลงั้นหรือ มันไม่ออกผลมาหลายปีแต่วันนี้…”
“พ่ะย่ะค่ะ ลูกนำผลจากต้นกลับมาหลายลูก ส่งไปที่ห้องบรรทมเสด็จพ่อด้วยพ่ะย่ะค่ะ”
“ข้าเข้าใจอาจารย์ตงหยวนแล้ว”
“เสด็จพ่อ แต่ลูกกับซูเม่ยยังมีข้อสงสัยอยู่พ่ะย่ะค่ะ”
ท่านอ๋องจิบชาและวางลงก่อนจะทรงตรัสกับทั้งสอง
“สร้อยข้อมือของเจ้ากับของไป๋ซูเม่ย เป็นสร้อยที่
