“ข้าก็แค่เงยหน้าขึ้นมา ใครจะคิดว่าเขาจะโง่ก้มลงมาโดนพอดีกันเล่าข้าไม่ผิดนะเจ้าคะ”
“หึ…หากข้าไม่รู้จักเจ้าก็คงเชื่อเช่นนั้นไปแล้ว”
“พวกเรากลับไปนั่งดีกว่าดีหรือไม่เจ้าคะ”
“ไปสิ ข้ารู้สึกอารมณ์ดีมากแล้วล่ะตอนนี้”
ไป๋ซูเม่ยเดินนำเว่ยเฟิงหรงเดินกับไปยังที่นั่งและรอฝ่าบาทและฮองเฮาเสด็จมา ไม่นานเมื่อขบวนเสด็จมาถึงทุกคนในงานก็ถวายคำนับให้กับทั้งสองพระองค์ ซู่เม่ยหันไปมองยังพระพักตร์ของฮองเฮาก็รู้สึกปวดแขนด้านขวาขึ้นมา สายตาของฮองเฮายังคงมองผู้อื่นเหยียดเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแม้ว่าในท้องพระโรงแห่งนี้จะมีทั้งองค์ชายและตัวแทนจากแคว้นอื่น ๆ อยู่ด้วยก็ตาม สายตาที่มองผู้คนอย่างดูถูกนั้นไม่ต่างจากพระโอรสทั้งสองพระองค์ของนางเลย
“ไม่เปลี่ยนไปเลย”
“อะไรงั้นหรือซูเม่ย”
“เปล่าเจ้าค่ะ”
ราวกับฮองเฮาเองก็ทรงรู้ว่ามีผู้ที่กำลังจดจ้องนางอยู่เมื่อหันไปมองซื่อจื่อจากหยางโจว แม้ว่าไม่อยากทักทายแต่เพื่อมารยาท
