ทั้งสองหันมามองลู่หลินที่ทรุดตัวลงกับพื้นพร้อมกับถาดน้ำชาที่เตรียมจะยกมาให้คุณชายเว่ยเพราะนางเห็นว่าต้าหมินอยู่ด้านนอกและกำลังสั่งงานองครักษ์หน้าจวน
นางจึงคิดว่าเว่ยเฟิงหรงอยู่เพียงลำพังจึงรีบยกน้ำชามาให้แต่คิดไม่ถึงว่าจะมาเห็นภาพบาดตาเช่นนี้ ซูเม่ยจะเดินเข้าไปแต่เว่ยเฟิงหรงดึงนางเอาไว้
“ลู่หลิน เจ้ามีธุระอันใดที่นี่เวลานี้ข้าไม่ได้สั่งเจ้าเอาไว้หรอกหรือว่าห้ามเข้ามาที่นี่ในเวลาเช่นนี้”
“บ่าว….คุณชายเจ้าคะบ่าวเพียงแค่….”
“พอเสียทีกับข้ออ้างยกน้ำชาของเจ้า นับตั้งแต่วันนี้ไม่ต้องดูแลข้าอีกแล้วข้าจะให้ผู้อื่นมาทำหน้าที่นี้แทน”
“คุณชาย!! ไม่นะเจ้าคะ บ่าวทำหน้าที่นี้มานานแล้วจะให้บ่าวไปทำหน้าที่อื่น….”
“เจ้าถือว่าทำหน้าที่ดูแลข้ามานาน และมักจะเอามาเป็นข้ออ้างเพื่อทำเรื่องไร้มารยาทหลายอย่างจนข้า…มิอาจทนได้อีกต่อไปแล้ว”
“คุณชาย…เพียงแค่สตรีผู้นี้เพียงคนเดียวท่านถึงกับ….”
“หุบปากนะลู่หลิน
