วันรุ่งขึ้น
ขบวนรถม้าทยอยเดินทางเข้าเมืองหลวงหลังจากที่ประตูเมืองเปิด ไป๋ซูเม่ยแยกกับเว่ยเฟิงหรงที่ตรอกด้านในเพื่อจะไปยังจวนของตนเองส่วนเขาต้องเข้าไปที่จวนของท่านอ๋องในตัวเมืองชั้นในที่อยู่ใกล้กับวังหลวง
“เย็นนี้หากว่าข้าเสร็จธุระเร็วข้าจะแวะไปเยี่ยมเจ้านะ”
“เจ้าค่ะ”
“คุณชาย เราต้องรีบไปกันแล้วเจ้าค่ะ”
เสียงของสาวใช้ของเขาดังออกมาจากในรถม้า แม้ว่านางจะนั่งรถม้าคนละคันกับเขาแต่ความเจ้ากี้เจ้าการยังคงไม่ลดละจนไป๋ซูเม่ยนึกขำกับท่าทางนี้
“ท่านรีบไปเถอะเจ้าค่ะ ข้าเองก็ต้องรีบไปที่จวนท่านหมอเช่นกัน”
“ไว้พบกันใหม่นะซูเม่ย”
“ไว้พบกันใหม่เจ้าค่ะ”
จวนรับรองสำนักหมอหลวง
“โอ้โหคุณหนูเจ้าคะจวนนี้กว้างมากเลยเจ้าค่ะ นึกไม่ถึงว่าตำแหน่งของนายท่านจะมีจวนในเมืองหลวงที่หรูหราขนาดนี้”
“เจ้าคงเอาไปเปรียบกับกระท่อมไม้ที่เราอยู่มาก่อนสินะถึงได้บอกว่าที่นี่หรูหราและกว้างขวาง แต่ก็จริงอย่างเจ้าพูด มันด
