“เฟิงหรง ท่านกลัวเสือหรือไม่”
“ไม่ ข้าไม่กลัวเพียงแต่ว่าข้ากลัวว่ามันจะทำร้ายเจ้า”
“ไม่ต้องห่วงเห็นข้าเป็นสตรีเช่นนี้แต่ข้า…ล่าเสือมาแล้วไม่ต่ำกว่าห้าตัว”
“อะไรนะ!! นี่เจ้า….”
“มันมาแล้ว เสียงฝีเท้ามันเงียบลงนั่นแสดงว่ามันเริ่มรู้แล้วว่าพวกเราอยู่ตรงนี้”
“อยู่ทางขวา”
“อืม ข้าก็รู้สึกเช่นนั้น”
“สร้อยข้อมือของเจ้า….”
“เหมือนกับของท่านนั่นแหละ ไม่ต่างกัน”
“มันมาแล้ว ข้าจะ…”
“ไม่ ข้าเองท่านเตรียมดาบเอาไว้ให้ดี”
“เมื่อครู่นี้เจ้าบอกว่า…”
“ธนูข้ายิงให้มันนิ่งได้แต่สิ่งที่จะฆ่ามันได้ยังคงเป็นดาบ ท่านเตรียมตัวเอาไว้ ธนูข้าอาบยาพิษขอเพียงยิงให้ตรงเป้า ดาบเซียนโหวคงเป็นของจวนเว่ยอ๋องเป็นแน่”
เฟิงหรงส่งสัญญาณให้องครักษ์ที่เหลือหมอบลงและเตรียมพร้อม เขาและไป๋ซูเม่ยค่อย ๆ ขยับเดินเข้าไปไป๋ซูเม่ยหลับตาลงเพื่อจับตำแหน่งของพยัคฆ์ร้ายและเมื่อนางมั่นใจแล้วจึงน้าวสายธนูและยิงออกไปทันที
“โฮก!!!!!
