"มึงว่ามั้ยยม" รักที่กำลังทำแจ่วปลาร้ากินกับมะม่วงเปรี้ยวในสวนเอ่ยขึ้น จังหวะที่เขาซอยหัวหอมทำให้มันกระเด็นเข้าตาจบแสบแล้วเกิดความสงสัยบางอย่าง
"เรื่องอะไร" ยมถามแฝดผู้พี่กลับ มือกำลังปอกมะม่วงแก้วขมิ้นเนื้อสีเหลืองกินยามบ่าย นั่งในสวนใต้ต้นมะม่วง มันเยอะจนรู้สึกเปรี้ยวปากขึ้นมา
"ก็เรื่องของอีช้องนางไงที่มันมีลูกติดมาด้วย"
"แล้วทำไม หลายปีขนาดนั้นไม่มีลูกสิโคตรแปลก แล้วช้องนางมันก็สวยขนาดนั้น"
"เออ..อันนั้นกูไม่แปลกใจ" ใครบอกอีช้องนางไม่สวยกูเถียงขาดใจ ไม่งั้นพี่เข้มไม่หันจนคอแทบเคล็ดตั้งแต่คราวที่บอกให้ดูหรอก ไม่ได้มาตรฐานพี่เข้มเจอเมินบอกเลย
"แล้วมึงแปลกใจเรื่องอะไร" เอามะม่วงจิ้มลงกับแจ่วปลาร้าใส่หัวหอมข้าวคั่วน้ำปลาพริกน้ำตาลแล้วเอาเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ อร่อยสะใจ
"แปลกใจชื่อลูกอีช้องนางมันไง ชื่ออะไรนะ ข้าวสวยใช่มั้ย"
"อืม ว่าอย่างงั้นนะ" เพราะเมื่อเช้าพวกเขาไปตลาดกัน ได้ยินคนในตลา
