บทที่ 36
โง่
“แฟนไง เราอยากเป็นแฟน พี่ก็จะให้เป็น”
“เสียใจค่ะ ตอนนี้อ้ายไม่อยากเป็นแล้ว พี่ช่วยอยู่ห่างๆ ด้วยค่ะ”
อ้ายสะบัดตัวสุดแรง จนหลุดออกจากอ้อมแขน ตั้งท่าจะเดินหนี แต่ถูกไทป์ตามมากระชากเข้าไปกอดอีกครั้ง เขาดันร่างบอบบางชิดผนัง รวบแขนทั้งสองข้างไว้เหนือศีรษะด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกข้างก็จับล็อกใบหน้าเล็กให้สบตากับเขา
“ปล่อยนะ!”
“ไม่ปล่อย! เราจะเล่นกับความรู้สึกพี่แบบนี้ไม่ได้”
“พี่นั่นแหละที่เล่นกับความรู้สึกอ้าย ตอนอยากให้รักอยากให้ชอบ พี่ก็เอาแต่ปฏิเสธ พูดจาทำร้ายจิตใจสารพัด แต่วันที่อ้ายยอมถอย ไม่อยากสานต่อ กลับบอกว่าชอบมาก อยากให้เป็นแฟน ใครกันแน่ที่ใจร้าย”
“ขอโทษ..ต่อไปจะไม่เป็นแบบนั้นอีก”
“ขอโทษแล้วอ้ายหายเจ็บมั้ย ความรู้สึกที่เสียไป มันจะกลับคืนมาหรือเปล่า ใครจะไปรู้ที่พี่ยอมทุกอย่าง อาจแค่รู้สึกว่าเสียหน้าและยังไม่เบื่ออ้ายก็ได้ แต่ถ้าวันไหนพี่เบื่อ พี่อาจไล่อ้
