EP. 11
1026 Words
“ก็ถ้าเธอจัดข้าวของไม่เสร็จ เธอก็จะอยู่จนกว่าตระเตรียมข้าวของเรียบร้อยยังไงล่ะครับ”
“หาเรื่องจะอยู่กับแกหรือเปล่า ข้าวของมันจะมีอะไรมากมาย ตอนมาก็มาแต่ตัวไม่ใช่เหรอ”
ทรรศภาคย์ไม่ต่อปากเพราะเขามองว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ อันที่จริงเธอจะอยู่ต่ออีกไปหลายสัปดาห์หรือเป็นเดือนเขาก็ไม่ออกปากไล่หญิงสาวอยู่แล้ว ทว่าเธอเป็นคนบอกกำหนดการณ์เอง ซึ่งเขาก็ไม่ขัด
“ถ้ามันไม่ไปภายในวันพรุ่งนี้ อย่าหาว่าแม่ใจดำก็แล้วกัน”
คุณหญิงจีรณาตะเบ็งเสียงใส่บุตรชายก่อนจะหัวเสียไปกว่านี้ เพราะความไม่ยี่หระของทรรศภาคย์ คนเป็นแม่กระชากประตูไม้บานใหญ่เต็มแรงแล้วพาตัวเองออกไปจากห้องของบุตรชายทันที เจ้าของห้องได้แต่พ่นลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายกับความเจ้ากี้เจ้าการของมารดา คงเป็นความผิดของเขาเองที่ปล่อยให้ท่านเข้ามาควบคุมความเป็นส่วนตัวจนเคยชิน
“วันนี้ช่วยยกเลิกนัดให้ผมทั้งหมดนะครับ ผมมีนัดสำคัญแล้ว” เขากดเครื่องสื่อสารภายในไปยังโต๊ะเลขาสาวรุ่นใหญ่หน้าห้อง ก่อนจะบอกวัตถุประสงค์ออกไป
“นัดส่วนตัว”
เขาทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้นเป็นการไม่ให้ซักถามต่อ ยุวดีเป็นเลขาอีกคนที่ทำงานกับเขามานาน รู้จักนิสัยใจคอกันเป็นอย่างดี ทำให้เรื่องบางเรื่องไม่ต้องอธิบายกันเยอะ ที่สำคัญหญิงสาวไม่ใช่คนของมารดา แต่เป็นคนของเขาเต็มตัวเช่นเดียวกับธีธัช
นาฬิกาเรือนหรูสัญชาติอเมริกาถูกยกขึ้นดูเวลาเป็นระยะ สุดท้ายทรรศภาคย์ก็ไม่มีสมาธิทำงานต่อ เขาเดินออกไปจากห้องทำงานเดินผ่านโต๊ะของเลขา แวะบอกแค่เพียงจะไม่เข้ามาอีก ชายหนุ่มรับหน้าที่พ่อครัวของมื้ออาหารในค่ำคืนนี้ เขาเดินซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตด้วยตัวเอง โดยมีเลขาภาคสนามอย่างธีธัชคอยติดตามอยู่ไม่ห่าง ไล่ก็ไม่ยอมไป รู้จุดประสงค์ของหมอนี่ดีว่าคงมาแอบถ่ายภาพ เพื่อส่งไปให้เพื่อนสนิทที่อยู่ห่างไปจากนี้เกือบพันกิโลเมตร
“ทำอะไรของนาย” เมื่อหันมาเห็นว่าเลขาหนุ่มกำลังถ่ายภาพของตัวเองอยู่
“คุณต่ออยากเห็นสภาพของเจ้านายครับ” ธีธัชตอบไปตามตรง ขณะที่ง่วนอยู่กับหน้าจอโทรศัพท์
“ฉันกับมันใครเป็นเจ้านายแก เดี๋ยวก็สั่งตัดเงินเดือนห้าสิบเปอร์เซ็นต์เสียเลย”
เขาบ่นพอเป็นพิธีแล้วหันไปหยิบเนื้อปลาและเนื้อไก่อีกอย่างละแพ็ค ตามด้วยผักและซอสปรุงรสเพิ่มเติม ทรรศภาคย์ชอบทำอาหารทานเอง คงติดนิสัยมาจากตอนไปใช้ชีวิตอยู่ต่างแดน ทว่าเมื่อมีใครอีกคนอยู่ร่วมบ้านเดียวกัน จึงเปลี่ยนเป็นทานมาจากด้านนอกให้เรียบร้อย กลับมาถึงก็เข้าห้องนอนของตัวเอง เกือบสองปีแล้วสินะที่เขาไม่ได้โชว์ฝีมือ นี่คงเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่จะทำอาหารให้เพื่อนมนุษย์ที่อาศัยอยู่ชายคาเดียวกัน
“อย่าใจร้ายกับผมนักสิครับเจ้านาย” ธีธัชเก็บอุปกรณ์สื่อสารใส่กระเป๋า แล้วรีบเข็นรถเข็นวิ่งตามเจ้านายมาถึงเคาน์เตอร์ชำระเงิน
“นายกลับไปได้แล้ว วันนี้เสร็จธุระเท่านี้แหละ”
“อ้าว แล้วนี่ไม่ได้ไปทำอาหารกินกันที่คอนโดผมหรอกเหรอ” ธีธัชยังคงกระเซ้าเย้าแหย่ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าดีว่าเจ้านายหนุ่มมีนัดกับใคร
“ไอ้ธี! แกจะให้ฉันสั่งตัดเงินเดือนให้ได้ใช่ไหมวะ”
เขาเค้นเสียงรอดไรฟันสายตาจ้องมองลูกน้องคนสนิทที่อายุน้อยกว่าแค่สามปี ธีธัชเป็นรุ่นน้องที่คณะ และเป็นรุ่นน้องสายรหัส ทั้งคู่สนิทสนมกันตั้งแต่เรียนมหา’ ลัย จึงได้มาร่วมงานกัน โดยการชักชวนของทรรศภาคย์ ที่ต้องการคนทำงานเก่งมาร่วมงานด้วย และธีธัชก็เข้าตาเขาอย่างจัง แม้จะทะลึ่งทะเล้นไปบ้าง แต่เรื่องานจัดว่าไม่เคยทำให้ผิดหวัง ไม่ว่าจะงานเล็กงานใหญ่
“ครับเจ้านาย ผมไปก็ได้ ไม่เห็นว่าเงินเดือนสูงนี่ผม...”
“แกจะทำไม” เขาถามกลับ
“ผมก็เป็นลูกน้องของเจ้านายอยู่ดีครับ” ทรรศภาคย์ส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะเข็นรถเข้าไปใกล้เคาน์เตอร์ที่ต้องการชำระเงิน โดยธีธัชยังคงตามไปก่อกวน
“เจ้านายครับ ผมอยากแนะนำว่า มื้อนี้ทำให้สุดฝีมือไปเลยนะครับ สร้างความประทับใจก่อนจากกัน เพราะมันอาจจะไม่มีโอกาสนี้อีก”
พูดจบธีธัชก็วิ่งหายไปท่ามกลางฝูงชนที่เข้ามาจับจ่ายซื้อของตอนเลิกงาน ทิ้งให้ทรรศภาคย์ระบายยิ้มออกมาพร้อมกับส่ายหน้าช้าๆ ‘ไม่มีโอกาสนี้อีกอย่างนั้นเหรอ’ เขาทวนคำของลูกน้อง ก่อนจะก้มมองของในรถเข็น นึกถึงเมนูที่หญิงสาวชอบทาน แม้จะได้ร่วมโต๊ะกันไม่บ่อยๆ แต่ทุกครั้งเมนูเหล่านั้นมักได้ขึ้นโต๊ะที่บ้านของเธอเสมอ เมื่อครั้งที่รัฐมนตรีชรธรยังมีชีวิตอยู่เขามักถูกเรียกตัวร่วมมื้อค่ำด้วยกันเดือนละครั้งในฐานะลูกเขย นั่นยังไม่สร้างความอึดอัดใจให้เขาเท่ากับที่มารดาปฏิบัติกับหญิงสาวในตอนนี้เลย
“กลับมาแล้วเหรอคะ”
เขากดกริ่งที่หน้าประตู เมื่อสองมือเต็มไปด้วยข้าวของจำนวนมาก คนที่เปิดประตูให้เอ่ยถามน้ำเสียงใส แววตาเป็นประกายวาววับเมื่อเจอหน้ากัน ราวกับไม่ติดค้างเรื่องของเมื่อคืนเลยสักนิด
“อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม”
เธอเบี่ยงตัวหลบให้เขาเดินเข้ามาก่อนแล้วปิดประตูตาม จากนั้นก็เดินตามชายหนุ่มเข้ามาในห้องครัวที่เธอยึดเอาเป็นฐานทัพของตัวเองทุกครั้งที่หิว
“อะไรก็ได้ค่ะ คุณรักษ์จะทำอาหารเองเหรอคะ” อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกไป ก็ดูจากของสดที่เขาซื้อมาไม่น่าจะเป็นอย่างอื่นไปได้
- Writer
