เมียทางผ่าน

EP. 01

มือบางวางอุปกรณ์สื่อสารลงบนโต๊ะกลมลายฉลุสีขาว ใบหน้าเรียบเฉยไม่ได้รู้สึกยินดียินร้ายกับข่าวใหม่สดๆ ร้อนๆเกี่ยวกับตัวสามีและผู้หญิงคนใหม่ล่าสุด ดวงตาอ่านยากช้อนมองคนตรงหน้าเพียงเล็กน้อย ก่อนจะหลุบมองไปยังถ้วยกาแฟเซรามิกสไตล์ยุโรป เธอรับรู้ถึงรสนิยมของคนบ้านนี้ดีว่าหรูหราเพียงใด ทว่าไม่เข้าใจว่าใยตนเองถึงถูกเลือกให้มาเป็นสะใภ้ ทั้งที่ก็เป็นเพียงเด็กสาวที่เติบโตมาจากต่างจังหวัดด้วยมือของแม่แต่เพียงผู้เดียว

อ้อ... ลืมไป เพราะตอนนั้นบิดาของเธอเป็นถึงรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลัง

ดารินทร์ ธรรมดารา... บุตรสาวเพียงคนเดียวของรัฐมนตรีชรธร ธรรมดารา ที่เพิ่งจากโลกใบนี้ไปเมื่อสองเดือนก่อน จากนั้นการปฏิบัติตัวของแม่สามีก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เธอเข้าใจสัจธรรมของชีวิตก็ตอนนี้ ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตวัดสายตามองหญิงสูงวัยด้วยความกล้าแกร่งอีกครั้ง

“คุณแม่ยังไม่ชินอีกเหรอคะ”

แม้จะใช้น้ำเสียงธรรมดา แต่คำถามก็เล่นเอาผู้สูงวัยค้อนเข้าให้อย่างไม่พอใจ แต่เธอได้รับการสั่งสอนมาเป็นอย่างดีว่าไม่ให้ใส่ใจกับคำพูดของคุณหญิงจีรณา นี่ไม่ใช่ภาพแรกและไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่ทรรศภาคย์ บวรโชติรัตน์ สามีของเธอมีข่าวด้วย ต้องเรียกว่านับไม่ถ้วน นับกันไม่หวาดไม่ไหวเลยจะดีกว่า สามีของเธอเป็นคนรูปหล่อ สมาร์ท เพียบพร้อมไปด้วยทรัพย์สมบัติและรูปสมบัติ เขากำลังจะขึ้นเป็นประธานบริษัทตลาดหลักทรัพย์ด้วยวัยเพียงสามสิบห้าปีเท่านั้น ก็ไม่แปลกที่จะมีผู้หญิงเข้ามาในชีวิตของเขามากหน้าหลายตา

“ถ้าฉันเป็นเธอฉันจะหย่าให้รู้แล้วรู้รอด ดูสิ... มีเมียอยู่ทั้งคนแต่มีข่าวกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า อย่างว่าแหละตอนแต่งงานกันก็ไม่ได้รักได้ใคร่กันสักหน่อย”

ดูเอาเถอะ... ขนาดสรรพนามยังเปลี่ยนไป จากแม่กับลูกก็เปลี่ยนเป็นเธอกับฉัน มือบางหยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาจิบรสชาติขมปร่าไม่ได้ทำให้หัวใจที่ชาชินรับรู้รสของมันเลยสักนิด ไม่มีใครรู้ว่าตลอดสองปีที่เธอแต่งงานมาเป็นสะใภ้ของบวรโชติรัตน์ คนเป็นสามีไม่เคยแตะต้องตัวเธอสักนิด ซึ่งมันก็ดีอยู่แล้วเพราะเธอรู้ดีว่ายังไงวันนี้ก็ต้องมาถึง แม้ว่าคำสั่งเสียสุดท้ายของคนเป็นพ่อจะกำชับนักกำชับหนา

‘ห้ามหย่ากับสามีแกเด็ดขาด นี่เป็นคำเตือนสุดท้ายที่ฉันจะช่วยแกได้’

ก่อนที่บิดาจะผูกคอตายคาห้องขัง เธอได้มีโอกาสไปเยี่ยมท่านก่อนหน้านั้นหนึ่งวัน หญิงสาวยิ้มสมเพชให้กับตัวเอง พ่อก็ต้องการหาผลประโยชน์จากเธอ แม่สามีก็เช่นกัน สังคมที่พวกเขาอยู่นั้นน่ารังเกียจสิ้นดี

“ขอบคุณคุณแม่มากนะคะที่เป็นห่วง นิ้งขอตัวก่อนนะคะ”

หญิงสาวในชุดเดรสแขนกุดสีเหลืองอ่อน ใบหน้ายังคงฉาบความเรียบเฉยเอาไว้พนมมือไหว้ลาแม่สามี ก่อนจะลุกออกไปจากวงสนทนา น้อยครั้งที่เธอจะมาเหยียบคฤหาสน์หลายร้อยล้านหลังนี้หากไม่มีเรื่องจำเป็น ซึ่งส่วนมากเรื่องจำเป็นในช่วงสองเดือนนี้คือเรื่องสามีของเธอกับผู้หญิงคนอื่น ที่คุณหญิงจีรภาต้องการให้เธอเห็นด้วยตา ได้ยินคำพูดที่บั่นทอนจิตใจกับหูตัวเอง

“คุณนิ้งจะไปที่ไหนต่อไหมครับ”

ดารินทร์พาตัวเองกลับเข้ามานั่งในรถคันหรู ที่สามีมอบให้ตั้งแต่วันที่แต่งงานจดทะเบียนสมรส เธอไม่ได้ต้องการทว่าเพื่อหน้าตาของครอบครัวเขา ทำให้ชีวิตที่แสนเรียบง่ายของเธอต้องยุ่งยากไปหมด แต่คงอีกไม่นานหรอก... ลองคุณหญิงจีรภาเรียกพบถี่ขนาดนี้ สักวันก็คงเปิดเผยความต้องการออกมาตรงๆ

“ไปวัดค่ะลุงทด”

ดารินทร์แจ้งจำนงกับคนขับรถ ก่อนจะเอนศีรษะพิงพนักเบาะนั่งแล้วหลับตาลง การใช้ชีวิตในสังคมไฮโซที่สวมแต่หน้ากากเข้าหากันมันสูบพลังงานไปไม่น้อย การปั้นหน้ายิ้มราวกับไม่รู้สึกอะไรมันเหนื่อยเอาการ บางครั้งดารินทร์ก็นึกชื่นชมตัวเองที่รับมือกับคนพวกนี้ได้อย่างดีเยี่ยม ปีนี้เธออายุครบยี่สิบห้าปีพอดีคงเป็นเบญจเพสที่ออกฤทธิ์ออกเดชไม่น้อย

“ครับ”

ทดรับคำแล้วพาดารินทร์ไปที่วัดประจำที่เธอชอบไป หญิงสาวลงจากรถแล้วให้คนขับกลับไป ก่อนเธอจะเรียกแท็กซี่กลับเองเพราะอยากจะใช้เวลาที่นี่สักพักใหญ่ เมื่อใจของคนเราร้อนรนจนหาทางออกให้กับตัวเองไม่ได้ การปล่อยใจ ตั้งสติและมีสมาธิจะช่วยดับความฟุ้งซ่านเหล่านั้นให้หายไปได้

ดารินทร์นั่งพับเพียบกลางโบสถ์ต่อหน้าพระประธานองค์ใหญ่เกือบสองชั่วโมงแล้ว หญิงสาวถอนหายใจยาว คิดถึงแม่ที่ด่วนลาโลกใบนี้ไปด้วยโรคร้ายเมื่อหลายปีก่อน จากนั้นชีวิตของเธอก็เป็นของบิดาทันที เพราะตอนนั้นยังไม่บรรลุนิติภาวะเธอจึงต้องทิ้งบ้านเกิดเมืองนอนมาใช้ชีวิตอยู่กับบิดาและภรรยาใหม่ของท่านที่เมืองหลวง โชคดีที่คุณพ่อไม่ได้มีลูกกับภรรยาใหม่ จะว่าไปไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายเพราะถ้าหากภรรยาใหม่มีลูกสาวสักคน คนที่ถูกให้แต่งงานกับทรรศภาคย์ก็คงไม่ใช่เธอ ดารินทร์คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เธอเดินมาจนถึงศาลาริมน้ำ ตรงลานกว้างติดกับบันไดล่างสุดผู้คนยืนให้อาหารปลาประปราย บางตากว่าวันหยุดที่แน่นขนัดไปด้วยผู้คนและพ่อค้าแม่ค้ามากมาย หญิงสาวนั่งปล่อยใจให้ล่องลอยไปอีกพักใหญ่ ก่อนจะกลับไปที่เพนท์เฮ้าส์สุดหรูใจกลางเมืองของคนเป็นสามี

ชีวิตเธอดั่งเจ้าหญิง แต่หาความสุขไม่ได้เอาเสียเลย