EP. 02
1025 Words
ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาด้านในก็พบกับความเย็นยะเยือกกระทบผิวกาย ดารินทร์ลูบต้นแขนตัวเองเบาๆ เธอเอากระเป๋าสะพายเข้าไปเก็บบนชั้นวางก่อนจะออกมาแต่ก็ยังไม่พบเจ้าของห้อง อย่างว่าแหละเพนท์เฮ้าส์เกือบสามร้อยตารางเมตร มีอีกหลายส่วนที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวของเขาที่หญิงสาวไม่เคยเข้าไปก้าวก่าย แม้ว่าจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มาถึงสองปีแล้วก็ตาม แม่บ้านที่ทำความสะอาดยังรู้ทุกซอกทุกมุมมากว่าเธอที่เป็นภรรยาเสียอีก
‘ภรรยาทางผ่าน’
ทางผ่านที่ทำให้พ่อของเธอได้ในสิ่งที่ต้องการ
“กลับมาแล้วเหรอคะ”
เธอทักทายเจ้าของห้องเมื่อเห็นเขาเดินลงบันไดมาจากชั้นบน ทรรศภาคย์ไม่ได้ตอบแต่เขาสำรวจเรือนร่างผอมบางด้วยสายตาอ่านยาก จนทำให้คนที่ถูกมองออกอาการประหม่าเล็กน้อย ชายหนุ่มยังคงสวมเสื้อเชิ้ตอยู่แต่พับแขนเสื้อทบขึ้นเหนือข้อศอก เน็กไทถูกถอดออกไปแล้วแต่กระนั้นเขาก็ยังดูดี ชายหนุ่มหย่อนตัวนั่งลงบนชุดโซฟาตัวตรงข้ามกับหญิงสาวยกขาขึ้นไขว่ห้างในท่าที่สบายขึ้น ดารินทร์นั่งลงตามเธอประสานมือบางบนตักราวกับผู้น้อยนั่งต่อหน้าผู้ใหญ่
“ไปหาคุณแม่มาเหรอ” เขาถามน้ำเสียงราบเรียบไม่เจือความรู้สึกใดๆ ในคำพูดนั้น
“ค่ะ คุณแม่ต้องการพบนิ้ง คุณรักษ์ทานอะไรมาหรือยังคะ” เพราะเรื่องที่พบเจอมาวันนี้ไม่ได้อยากถูกพูดถึงอีก เธอจึงเลี่ยงที่จะคุยด้วยหัวข้อนั้น
“ฉันเรียบร้อยมาแล้ว”
ดารินทร์พยักหน้ารับรู้ และค่อนข้างแปลกใจที่ชายหนุ่มกลับมาเร็ว ปกติตะวันไม่ตกดิน วันที่ไม่ย่างเข้าอีกวันมักจะไม่ค่อยเจอหน้ากัน แต่ก็ดีมันทำให้เธอลดความอึดอัดลงได้มาก ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้จะเอาตัวเองไปไว้ส่วนไหนของห้องขนาดใหญ่นี้
“คุณแม่พูดอะไรให้เธอฟังอีก”
เจอคำถามตรงๆ ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เข้าไปดารินทร์ถึงกับก้มมองมือที่ประสานมือเข้าหากัน เธอลอบเลียริมฝีปากที่แห้งผาก กำลังหาคำพูดดีๆ สักประโยค เพื่อตัดความรู้สึกที่อึดอัดนี้ออกไปจากใจ
“เรื่องนางแบบวันนี้ใช่ไหม”
หญิงสาวช้อนตามองคนถามที่ไม่ได้สบตากับ เธอเพราะสมาร์ตโฟนในมือของเขาคงมีอะไรที่สำคัญกว่า อันที่จริงเธอก็น่าจะชาชินได้แล้ว เพราะสำหรับทรรศภาคย์แล้วเธอคงเป็นสิ่งสุดท้ายที่สำคัญสำหรับเขา
“เธอมีอะไรจะถามฉันหรือเปล่า” หญิงสาวพยักหน้าปฏิเสธโดยไม่เสียเวลาคิดสักนิด
“เธอไม่อยากรู้เรื่องผู้หญิงพวกนั้นเหรอ” จะนับเป็นความดีใจดีไหมที่เขาห่วงใยความรู้สึกของเธอ ทั้งที่ก่อนหน้าทรรศภาคย์เองก็ไม่เคยพูดถึงผู้หญิงพวกนั้น
“มันเป็นเรื่องส่วนตัวของคุณรักษ์ นิ้งไม่อยากรู้หรอกค่ะ”
“แต่เธอเป็นเมียฉันนะ”
คำพูดของเขาทำเอาหัวใจดวงน้อยแกว่งแรง ดารินทร์พรูลมหายใจออกมาทางปาก ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าคำพูดของเขามีผลกระทบต่อหัวใจเธอ ทรรศภาคย์เพอร์เฟกต์ไปเสียทุกอย่าง คนที่เก็บอาการเก่งอย่างเธอไม่เก่งกับการเก็บใจเสียด้วยสิ ยิ่งได้อยู่ร่วมชายคาเดียวกันเธอยิ่งหักห้ามใจไม่ให้รู้สึกกับเขาไม่ได้เลย เธอไม่ได้เก่งขนาดนั้น อีกทั้งหัวใจเป็นสิ่งที่เหนือการควบคุมเสียด้วย
“ภรรยาในนาม”
เธอแค่นหัวเราะออกมา แต่คนฟังถึงกับเลิกคิ้วขึ้นสูง ดวงตาสีดำสนิทหรี่ลงเล็กน้อยจ้องหญิงสาวราวกับมีบางอย่างอยู่ในความคิด
“นิ้ง... หมายความว่าแค่... ภรรยาในนาม คุณรักษ์ไม่ต้องให้ความสำคัญอะไรหรอกค่ะ”
หญิงสาวรีบอธิบายเพิ่มเติม แต่กระนั้นน้ำเสียงร้อนรนและออกอาการตะกุกตะกักทำให้เขาสบดวงตากลมโตราวกับกำลังค้นหาอะไรบางอย่าง
“ไม่ได้อยากเป็นภรรยาในนามหรอกเหรอ”
“มะ... ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ แบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว”
เธอรีบกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก ยิ่งได้สัมผัสกับดวงตาค้นหาคู่นั้นอีก หัวใจของเธอก็แทบทะลุออกมานอกอก
“นั่นน่ะสิ ฉันว่าแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว ดีกับตัวเธอเอง”
ดารินทร์พยักหน้าเห็นด้วย เสี้ยวหน้าหวานยังคงฉาบไปด้วยความกังวล แต่เขาไม่ได้สนใจใบหน้าหวานละมุนนั้น ด้วยยับยั้งตัวเองมาโดยตลอดว่าเธอเปรียบเสมือนของร้อน ของต้องห้ามที่ไม่ควรได้ลิ้มชิมรสทั้งที่ตนเองมีสิทธิ์ทุกอย่าง ทว่าเหมือนเทพหยั่งรู้ อนาคตต้องมีการเปลี่ยนแปลง ซึ่งมันก็จริง
ทรรศภาคย์ปรายตามองแหวนเพชรเม็ดเล็กจิ๋วที่อยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของมือบางอย่างครุ่นคิด เธอสวมแหวนวงนี้ติดมือมาตลอดสองปี แหวนวงนี้เขาซื้อมาฝากจากฝรั่งเศส แทนแหวนแต่งงานที่หญิงสาวบอกว่าเพชรเม็ดใหญ่เกินไปจนไม่กล้าใส่ออกไปไหนมาไหน ผู้หญิงคนนี้ไม่มีความละโมบโลภมากเหมือนพ่อของเธอสักนิด รัฐมนตรีชรธร... ที่ตายเพราะฆ่าตัวตายโดยการผูกคอตายคาห้องขัง หนีความผิดคอร์รัปชั่นโกงกินทุกรูปแบบ คนเราไม่รู้จักพอจริงๆ
“คุณรักษ์จะรับกาแฟไหมคะ เดี๋ยวนิ้งไปชงให้”
“ถ้าคุณแม่บอกให้เธอหย่ากับฉัน เธอเรียกเงินจากท่านสักร้อยล้านนะ”
“ทะ... ทำไมคะ”
ดารินทร์ถามกลับไปน้ำเสียงสั่น ดวงตาวูบไหวคล้ายคนกำลังผิดหวังเสียใจจนเขาต้องเมินมองไปทางอื่น เขารู้จุดประสงค์ของมารดาดี นางแบบในวันนี้ที่เป็นข่าวก็แค่ตัวสับขาหลอก เพราะตัวจริงกำลังเดินทางกลับมาจากอังกฤษ ลูกสาวคนเดียวของคุณหญิงหทัยรัตน์และพลโทเสกสรรค์
- Writer
