เมียบำเรอไร้หัวใจ

เหตุเกิดเพราะความแค้น...1

“ยอมรับแบบไม่ยอมรับสินะ อาบอกสั้นๆ ว่าเห็นแก่ตัวมันก็จบนะครับ เพราะผมไม่ได้คาดหวังให้อามาขอโทษตั้งแต่แรกอยู่แล้ว” เอกภพเอ่ยเสียงแข็ง เขาไม่อยากจะเสวนากับคุณมนัสด้วยซ้ำ คำขอโทษจอมปลอมจากคนเห็นแก่ตัวแบบนี้ มันไม่สามารถทำให้บิดาเขาฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้ และกฏหมายก็ไม่สามารถทำอะไรคนเห็นแก่ตัวคนนี้ได้ด้วยสิ มันน่าเจ็บใจจริงๆ และเขาก็แอบโกรธบิดาของเขาเหมือนกันที่ไม่ยอมขอความช่วยเหลือจากเขา เงินแค่ห้าสิบล้าน เขาให้ได้สบายๆ แล้วตอนนี้มาชิงทิ้งเขาไปแบบนี้ คำว่าเจ็บปวดมันไม่เพียงพอที่จะอธิบายความรู้สึกของเขาตอนนี้เลยด้วยซ้ำ

“ใช่อาเห็นแก่ตัว แต่อาก็ไม่อยากให้เพื่อนรักของอาต้องมาตายแบบนี้หรอกนะ” คุณมนัสยอมรับว่าตนเองเห็นแก่ตัว ถ้ารู้ว่าผลจะออกมาอย่างนี้ ท่านอาจจะไม่ถอนหุ้นก็ได้ แต่มาคิดอะไรได้ตอนนี้มันก็สายไปเสียแล้ว

“รู้ตัวก็ดีแล้วครับ อาไม่ต้องมาเสียเวลาอธิบายอะไรให้ผมฟังหรอกครับ เพราะไม่ว่ายังไงผมก็ไม่มีทางยกโทษให้อาหรอกครับ เราต่างคนต่างอยู่เถอะ แล้วก็ไม่ต้องถือว่าผมเป็นลูกของเพื่อนรักอานะครับ เพราะผมคงนับถืออาเป็นเพื่อนของพ่อผมไม่ลง” เอกภพเอ่ยอย่างไม่รักษาน้ำใจ แค่ไม่ตั๊นหน้าหรือว่าไล่ออกจากงานศพไปก็ถือว่าเขาใจเย็นมากโขแล้ว

“ทำยังไงเอกถึงจะเข้าใจว่าอารู้สึกผิดจริงๆ” คุณมนัสก้มหน้าลงเล็กน้อยด้วยความรู้สึกผิด ท่านไม่โกรธเอกภพเลย เพราะถ้าเป็นท่านท่านก็คงจะโกรธคนที่เป็นสาเหตุทำให้บิดาของตนเองต้องจบชีวิตลง

“ไม่มีทางหรอกครับ ผมจะอภัยให้คุณอาได้ก็คงจะเป็นวันที่คุณอาไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว” เอกภพยังคงแรงอย่างต่อเนื่อง นอกจากไม่นึกถึงความรู้สึกของคุณมนัสแล้ว เขายังจ้องหน้าอย่างอาฆาต

“อายอมให้ได้ทุกอย่างเลยนะ แต่ได้โปรดเข้าใจอาด้วยว่าอารู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆ จะด่าจะว่าอายังไงอาก็ยอม” คุณมนัสเอ่ยออกมาเสียงเศร้า มันเป็นความรู้สึกข้างในใจ หาใช่การเสแสร้งแต่อย่างใด ท่านยินดีแลกทุกอย่างเพื่อลบล้างบาปที่ท่านทำกับเพื่อนรักของท่าน

“งั้นสิ่งที่อารักที่สุดคืออะไรครับ” เอกภพเอ่ยถามออกมาเสียงขุ่น คนแบบนี้ไม่มีทางสำนึกผิดจริงๆ หรอก พอเวลาผ่านไป ทุกอย่างมันก็จะค่อยๆ เลือนหายไปตามกาลเวลา