“ฉันไม่สน”
ฉันอ้าปากค้างกับคำพูดของเขา มองตาค้างอย่างไม่เข้าใจและไม่อยากจะเชื่อ ผู้ชายตรงหน้ากระตุกยิ้มมุมปากอีกครั้งก่อนจะขว้าเอวของฉันแล้วรั้งไว้ให้ไปใกล้เขา ฉันตั้งสติได้รีบเอามือดันหน้าอกของเขาไว้ทันที
หันไปดูพวกเพื่อนตัวดีมันก็ไม่ได้สนใจฉันเลย เอาแต่เต้นจนหัวจะหลุดจากบ่าอยู่แล้ว และด้วยความเมาทำให้ฉันไม่ค่อยมีแรงสู้ผู้ชายตรงหน้าเท่าไหร่ ถึงแม้จะพยายามผลักเขาออกจากตัวแล้วแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเขาจะขยับไปไหน
“ปล่อยนะ!” ฉันชักสีหน้าด้วยความไม่พอใจแต่หมอนั่นก็เอาแต่ยิ้ม
“ฉันช่วยเธอไม่ให้เหยียบนั่นต่างหาก” เขาพูดแล้วชี้ไปที่พื้น มันมีเค้กก้อนหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นของผู้หญิงโต๊ะด้านหลัง เพราะเมื่อกี้ฉันเห็นพวกเธอเพิ่งจะแบ่งกันกิน
“งะ…งั้นก็ปล่อยฉันได้แล้ว” ฉันผลักเขาออกอีกครั้ง และครั้งนี้เขายอมปล่อย ฉันเลยหันหลังให้เขาแล้วมองหาพวกเพื่อนที่ตอนนี้ไม่รู้อยู่ไหน
“ถ้าให้เดา” เขาเลื่อนหน้าเข้ามากร
