"ถาม ถ้าอยากคุยแล้วคิดจะเปิดทางอย่างนั้นใช่ไหม!" เสียงของผมทำอีกคนสะดุ้ง น้ำหวานใช้หลังมือเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มลวกๆ เธอสะบัดหน้าหนี ตั้งท่าจะเดินผ่านหน้าผมไปอีกครั้ง แต่มันติดที่ว่า ผมคว้ามือบางเอาไว้อย่างไม่ยอม
"อย่ามาเดินหนีแบบนี้นะน้ำหวาน ถ้าเธอชอบการคบหาแบบผู้ใหญ่ ก็จำให้ขึ้นใจ ว่าการหนีปัญหา มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา แบบไหนที่เธอต้องการ บอกฉัน แล้วฉันจะเคารพการตัดสินใจของเธอ!"
"พี่ยิ้มให้ผู้หญิงคนนั้นตอนที่เราไปกินข้าวด้วยกัน หรือพี่จะเถียงว่าสิ่งที่ฉันเห็น มันไม่ใช่เรื่องจริง"
"ฉันไม่เถียงในเรื่องที่มันเป็นความจริงอยู่แล้ว โอเค ฉันยิ้มให้ แล้วไงต่อ?" คำพูดตรงๆ ของผม ทำอีกคนเม้มปากแน่น แววตาตัดพ้อที่มองมา กับการนิ่งเฉยที่ผมถ่ายทอดมันกลับไป มันไม่ใช่เครื่องการันตีว่าผมไม่รู้สึก ผมรู้สึก แต่ผมไม่ได้ต้องการจะพูดแค่ฝ่ายเดียว อีกคนควรมีโอกาสได้เปิดปาก ว่าสิ่งที่เธอคิดอยู่ในตอนนี้มัน
