ลักษมีเดินเข้าไปหาร่างสูงและเงยหน้าขึ้น แมทเทียสก้มมองลูกสาวของเขาและถามว่า
“มีอะไรหรือลีอา”
“เมื่อไหร่ พวกเราจาได้กลับเมืองไทยคะ ปั๊บคิดถึงคุงยายมาก ๆ เลย”
คำถามนั้นทำให้ชายหนุ่มเงียบไป บชั่วแว่บเขาเหลือบมองลักษณ์นาราที่ก็ยืนนิ่งไปเช่นกัน เธอสบนัยน์ตาสีสนิมเหล็กเข้มจัดคู่นั้น ดูเหมือนทั้งสองกำลังชั่งใจอะไรบางอย่างก่อนแมทเทียสจะวางปุนต์ลงบนพื้น เขาย่อตัวลงและโอบร่างของเด็กทั้งสองไว้ในอ้อมแขน จูบแก้มคนละทีและตอบว่า
“ลูกจะได้กลับเมืองไทย แต่อาจจะหลังจากนี้”
“เมื่อไหร่คะ...เมื่อไหร่คะคุงลุง”
“ปี๊ยังตอบไม่ได้”
“มะคืนปั๊บฝันถึงคุงยาย ปั๊บเห็นคุงยายไม่สบาย”
ลักษมีพูดตามประสาเด็กแต่ทำให้ลักษณ์นาราใจหายจนเผลอทำไม้สอยลูกมะกอกหลุดมือ เมื่อนึกได้หญิงสาวจึงรีบก้มลงเก็บและน้ำตาไหลออกมาไม่รู้ตัว เธอรีบเช็ดรอยน้ำหางตาและเดินเข้ามาหยุดใกล้ๆก่อนพูดด้วยน้ำเสียงช้าเนิบว่า
“ช่วงนี้ปี๊งานยุ่งมาก หลังจ
