เล่ห์ลวงบ่วงซาตาน
บทที่ 25
การเดินทางของชีวิต
“คุณติณห์ง่วงแล้วเหรอคะ”
“ฉันเหนื่อยมาก ขับรถมาทั้งวัน”
“คุณติณห์ ว้าย!” เธอร้องเสียงหลงเมื่อถูกเขากดลงบนเตียง
“ถ้าเธอยังไม่หยุดพูดหยุดถาม ฉันจะปล้ำเธอจริงๆ ด้วย”
“นอนแล้วค่ะ” เธอหลับตาปี๋ นอนตัวแข็ง แทบไม่กล้าหายใจเพราะกลัวเขาปล้ำเอาจริงๆ
“กลัวฉันขนาดนั้นเชียวหรือ”
เธอลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่เป่ารดอยู่ตรงแก้มนวล เขากระซิบถามด้วยน้ำเสียงที่ดูแหบพร่า ดาวเหนือสบตากับเขานิ่ง หัวใจเต้นโครมครามแทบจะโลดออกมานอกอก
คราแรกเขาแค่รำคาญที่เธอถามมาก เลยอยากกดให้เธอนอนลงบนเตียงและเงียบปากไปเสีย แต่พอได้ขึ้นคร่อมทับ ได้มองสบตา ได้สูดดมกลิ่นหอมของเธอผสมกับกลิ่นสบู่หอมกรุ่น มันก็ทำให้เขารู้สึกปรารถนาเธอขึ้นมาอย่างมิอาจหักห้าม
ร่างกายหอมกรุ่นที่แนบชิดทำให้เขาเผลอลูบไล้ใบหน้านวลเนียนของเธอ สัมผัสแผ่วเบาทำให้เธอใจสั่น ค่อนข้างเกร็ง
