จิรัสย์... คนเดิมกับเมื่อหลายปีก่อน
“เข้าบ้านก่อนเถอะพราว ฝนกำลังจะตก
“ไม่เป็นไรค่ะคุณโจ คุณจิณณ์ให้พราวยืนรอตรงนี้”
“แต่ฝนกำลังจะตกแล้วนะ”
จิรัสย์ไม่เห็นด้วยที่หญิงสาวยังแข็งขืนจะยืนรอพี่ชายเขาในสวนทั้งที่ฝนก็ตั้งเค้ามา สายฟ้าพาดผ่านเป็นเส้นสีขาวเต็มท้องฟ้า แสดงอานุภาพของสายฝนในค่ำคืนนี้ แต่หญิงสาวก็ยังดึงดันที่จะรอพี่ชายของเขา
“ถ้าคุณจิณณ์กลับมาไม่เจอพราว คุณจิณณ์อาจจะหงุดหงิดได้ พราวไม่อยากมีปัญหาค่ะ”
จิณณ์นัดมาเจอเธอในสวน เธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาไม่นัดเจอเธอที่บ้านพักเหมือนทุกครั้ง และครั้งนี้เขาก็กำชับว่าให้เธอรอเขากลับมา
“กี่ครั้งแล้วพราวที่ต้องทำร้ายตัวเองเพื่อผู้ชายคนนี้ ถามตัวเองสิว่าทำไปทำไม ทำแล้วได้อะไร”
คนถูกต่อว่าเม้มริมฝีปากเข้ากันแน่น เธอรู้คำตอบนั้นดี
“ตอบสิพราว”
“พราวรักคุณจิณณ์ค่ะ”
หญิงสาวตอบโดยไม่มองหน้าคนถาม เธอได้ยินเพียงเสียงหัวเราะในลำคอ แล้วจิรัสย์ก็
